Η επικίνδυνη αστρολογία

Η επικίνδυνη αστρολογία

"Περί Ουράνιας Ιεραρχίας"

"Περί Ουράνιας Ιεραρχίας"

Οι άγγελοι, είναι όντα ανώτερα, λειτουργικά, δημιουργημένα από τον θεό, που εμείς δύσκολα κατανοούμε, αλλά που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας.

Είναι προορισμένοι να γίνονται οι κήρυκες του Υψίστου, οι οδηγοί των ανθρώπων, οι φύλακες, οι σοφοί σύμβουλοι, οι προστάτες, αλλά και αυτοί που μας παρηγορούν και μας συμπαραστέκονται από την πρώτη στιγμή της γέννησης μας ως την ύστατη του τάφου μας.

Οι άγγελοι είναι καθαρά πνεύματα. Δεν τα περιορίζει ούτε χρόνος, ούτε χώρος, δεν έχουν ηλικία, ούτε νεότητα, ούτε γηρατειά, αλλά μια ζωή σε όλη την πληρότητα της. Δεν μπορούμε να τους δούμε με τα σωματικά μας μάτια, δεν μπορούμε να έχουμε ούτε καν μια
σκιερή εικόνα της μεγαλοσύνης και της ισχύος τους. Εμείς οι θνητοί δεν καταλαβαίνουμε την ελευθερία των ουρανίων αγγέλων και την έκταση του νου τους, λόγω του υλικού εγκεφάλου που διαθέτουμε. Είναι κρυστάλλινα καθαροί, δεν γνωρίζουν πόνο ή δυστυχία, δεν δοκιμάζουν αμφιβολίες ή φόβους, δεν ανήκουν ούτε σε αρσενικό ούτε σε θηλυκό γένος, έχουν τέλεια ομορφιά, αγάπη, ζωή και ενεργητικότητα.

Για να τους ανακαλύψουμε απαιτείται υπερβατική γνώση της μυστικής θεολογίας, ταπεινότητα, και κοίταγμα επάνω και πέρα και ταυτόχρονα πολύ κοντά μας, γιατί ο άγγελος της ψυχής μας στέκεται εδώ, δίπλα μας. Ο Διονύσιος Αρεοπαγίτης μας εξηγεί ότι δεν είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νους να υψωθεί προς εκείνη την άυλη μίμηση και θεωρία των ουρανίων ιεραρχιών, αν δεν χρησιμοποιήσει την αρμόδια σ' αυτόν υλική χειραγώγηση. Πρέπει δηλ. να σκεφτεί τα ορατά κάλλη ως απεικονίσματα της αόρατης ωραιότητας και τα υλικά φώτα, εικόνα της άυλης φωτοδοσίας και όσα άλλα έχουν παραδοθεί υπερκόσμια στις ουράνιες υπάρξεις και με σύμβολα σ' εμάς.

Ουράνιες διακοσμήσεις κατά Διονύσιο Αρεοπαγίτη

Ο Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης κατανέμει τις ουράνιες δυνάμεις σε μια ιεραρχία. Κατά την άποψη μας, λέει, η ιεραρχία είναι ιερή τάξη, γνώση και ενέργεια που είναι κατά το δυνατόν αφομοιωμένη προς τη θεία ομοιότητα και οδηγείται προς τη θεία μίμηση ανάλογα με τη δεδομένη από τον θεό έλλαμψη. Σκοπός της Ιεραρχίας είναι η κατά το δυνατόν αφομοίωση με τον θεό. Κάθε πρόσωπο που ανήκει σε μια ιεραρχία γίνεται τελειότερο σύμφωνα με τη δύναμη μίμησης που έχει. Γίνεται δηλαδή «συνεργός θεού».

Ο Διονύσιος ταξινομεί τους Ουράνιους Νόες σε τρεις τριάδες και σε κάθε τριάδα υπάρχουν τρεις τάξεις Νοών, των οποίων τα ονόματα έχουν σχέση με τις θείες ιδιότητες. Οι αγγελικές τάξεις μεταδίδουν το Φως η μια στην άλλη, έως ότου φτάνει σε μας και μας φωτίζει σύμφωνα με τις διάφορες ικανότητες μας. Οι ουράνιοι άγγελοι έχουν κατ' ευθείαν σχέση με καθεμία ψυχή ξεχωριστά. Με τη δική τους βοήθεια το πνεύμα του ανθρώπου ελευθερώνεται από τα υλικά δεσμά και γνωρίζει την πραγματική αιτία της ύπαρξης. Όσο περισσότερο φωτίζεται η ψυχή, τόσο πιο πολύ βρίσκει τον σκοπό της ύπαρξης της και έρχεται εγγύτερα στον τελικό στόχο της, το καθ' ομοίωσιν.

Πρώτα έρχονται οι ουράνιες υπάρξεις που βρίσκονται πάντα γύρω από τον θεό και που έχουν ενωθεί πολύ στενά μαζί του. Είναι οι πανάγιοι Θρόνοι και τα πολυόμματα και πολύπτερα Χερουβείμ και Σεραφείμ. Αυτή η τριαδική διάταξη είναι η πρώτη Ιεραρχία. Από αυτήν δεν είναι άλλη περισσότερο όμοια με τον θεό και τόσο άμεσα κοντινή στους πρώτους φωτισμούς της θεότητας.

Το όνομα των πανύψηλων Θρόνων σημαίνει την αυστηρή εξαίρεση τους από κάθε χαμόσυρτη ταπεινότητα. Έχουν στηθεί κοντά στον αληθινά Ύψιστο, είναι δεκτικοί της θεϊκής επιφοίτησης, έτοιμοι να δεχτούν ως υπηρέτες τις θείες εντολές.

Το όνομα των Σεραφείμ σημαίνει αυτούς που καίουν ή όσους θερμαίνουν. Υποδεικνύει τη θερμότητα και την οξύτητα και την υπερβολική φλόγα της πλησιέστατης και ανυποχώρητης και αταλάντευτης αεικινησίας τους, αλλά και την ανυψωτική και έντονη δύναμη να αφομοιώνουν τα κατώτερα καθώς τα ξαναθερμαίνουν και τα ξαναφλογίζουν προς την ίδια με τη δική τους θερμότητα.

Η ονομασία Χερουβείμ σημαίνει πλήθος γνώσης ή διάχυση σοφίας. Δηλώνει τη γνωστική και θεοπτική τους ικανότητα, τη δεκτικότητα που έχουν της υπέρτατης φωτοδοσίας και την ικανότητα να θεωρούν τη θεϊκή ομορφιά, ενώ τα ίδια, γεμάτα από τη σοφία που έλαβαν, τη μεταδίδουν στα δεύτερα τους με τη διάχυση της σοφίας που τους δωρήθηκε.

Δεύτερη διάταξη είναι αυτή που αποτελείται από τις Εξουσίες, τις Κυριότητες και τις Δυνάμεις. θεωρούνται οι κυρίαρχοι του διαστήματος και των άστρων. Ο δικός μας πλανήτης, κατά συνέπεια, ως μέρος του σύμπαντος, βρίσκεται κάτω από τη δική τους κυριαρχία. Δεν έχουμε όμως άμεση επαφή με το δεύτερο χορό των αγγέλων. Η ενδιάμεση τούτη διάταξη των θείων πνευμάτων καθαίρεται, φωτίζεται και τελεσιουργείται από τους θεαρχικούς φωτισμούς που δίνονται σ' αυτήν μέσω της πρώτης ιεραρχικής διάταξης.

Τρίτη, τέλος, των ουράνιων ιεραρχιών είναι η διάταξη των Αρχών, των Αρχαγγέλων και των Αγγέλων.

Η τελευταία αυτή τριάδα έχει τη γη μας κάτω από την ιδιαίτερη φροντίδα της και προστασία. Είναι ο ιεκτελεστές του θελήματος του θεού, οι διαρκείς φύλακες των τέκνων του και οι αγγελιαφόροι του. Οι Αρχάγγελοι έχουν έντονη ατομικότητα και αποτελούν ένα ιδιαίτερο τάγμα ουρανίων πνευμάτων, τα οποία συνδυάζουν και τη φύση των Αρχών και τη φύση των Αγγέλων. Στην Αγία Γραφή αναφέρονται τα ονόματα 3 από αυτούς.

Μιχαήλ: (ποιος ομοιάζει με τον θεό;) Κορυφαίος των ουρανίων πνευμάτων. Αυτός που νίκησε τον Δράκοντα και τον πέταξε από τον Παράδεισο.

Γαβριήλ: (ο ήρωας του θεού) που εμφανίστηκε στη Θεοτόκο

Ραφαήλ: (ο Κύριος θεραπεύει) Είναι ο επικεφαλής στους φύλακες αγγέλους. Αυτός που μεταφέρει τις προσευχές μας στον Κύριο, ο άγγελος των καλών πράξεων, της θεραπείας και ο προστάτης όσων ταξιδεύουν.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Τις περισσότερες φορές ζώντας μέσα στην μοναξιά και την απόρριψη, στην ερήμωση και στην λησμονιά της ανθρώπινης παρουσίας, στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν. Στην αδιαφορία της κοινωνίας. Στην αναλγησία και την σκληροκαρδία των ανθρώπων. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Να επιλέγουμε την αναζήτηση ευθυνών έξω από εμάς. Στους άλλους. Άλλωστε πάντα φταίνε οι άλλοι. Η κακή κοινωνία. Οι εποχές και οι άνθρωποι που άλλαξαν.

Άλλοτε φοράμε το κουστούμι του θύματος, και ανεβαίνοντας στο σανίδι της ψυχής, υποδυόμαστε τον ρόλο του μεγάλου αδικημένου. Εκείνου που πάντα αδικείται. Που αγαπάει αλλά δεν αγαπιέται. Που προσφέρει ανιδιοτελώς ενώ πάντες τον εκμεταλλεύονται. Που σταυρώνεται για τους άλλους την στιγμή όπου άπαντες του προσφέρουν χολή και όξος. Και το παιγνίδι του ψυχισμού μας δεν έχει τέλος. Γιατί όλα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άρρωστο παιχνιδάκι, ενός μωρού που δεν θήλασε σε στήθη αγάπης, όταν έπρεπε και όσο έπρεπε.

Ωστόσο όποια κι αν είναι η αιτία που ο ψυχισμός μας υποδύεται ρόλους επαιτώντας με άρρωστο τρόπο μια ματιά, πρέπει κάποια στιγμή να ωριμάσουμε. Να σιωπήσουμε την εγωπαθή φλυαρία. Τα υπαρξιακά μοιρολόγια. Την θυματολογία και την αναζήτηση ή κατασκευή «βαρβάρων», και να ομολογήσουμε στο εαυτό μας την αλήθεια.

Ναι φταίω και εγώ για την μοναξιά μου. Πολλές φορές μπορεί να φταίω μονάχα εγώ. Γιατί απομάκρυνα από κοντά μου όλους εκείνους που με είχαν πλησιάσει. Δεν άφησα να έρθουν κάποιοι άλλοι και εκείνοι που το θέλησαν τους εκδίωξα με τον τρόπο μου.

Δεν φτάνει να λέμε ότι θέλουμε να μας αγαπάνε. Πρέπει να το αντέχουμε. Γιατί η αγάπη είναι ζωή. Και η ζωή είναι η μέγιστη τέχνη που δυστυχώς δεν την γνωρίζουμε όλοι επιτυχώς.

Δεν φτάνει να λέμε ότι δεν μας αρέσει η μοναξιά, πρέπει ώριμα να βαστάζουμε την παρουσία του άλλου.

Δεν αρκεί να διακηρύσσουμε την επιθυμία μας να υπάρχει ο άλλος στην ζωή μας. Πρέπει να του κάνουμε χώρο για να υπάρξει. Να τον συγχωρήσουμε μέσα μας. Να του δώσουμε το χώρο του.

Τις περισσότερες φορές η μοναξιά μας είναι ο καρπός των επιλογών μας. Των ιδιορρυθμιών μας, των παραξενιών μας, των εγωισμών μας, των αδεξιοτήτων μας, γενικότερα της αστοχίας μας να υπάρξουμε ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Ο παραλυτικός του ευαγγελίου που 38 χρόνια δεν είχε άνθρωπο να τον βοηθήσει ώστε να μπει στα νερά της κολυμβήθρας του Σιλωάμ και να θεραπευτεί, αντιμετωπίζεται από τον Χριστό ως ο μόνος υπεύθυνος της κατάστασης του. Γι αυτό και στο τέλος όταν εκείνος πλέον φεύγει θεραπευμένος ο Ιησούς του θυμίζει με νόημα «πρόσεχε, γιατί αν ξανακάνεις τα ίδια λάθη( αν ζήσεις με τον ίδιο τρόπο ζωής) θα πάθεις χειρότερα».

Για τον Χριστό η σωματική ασθένεια και η κοινωνική περιθωριοποίηση του παραλυτικού, δεν οφείλεται στην κακία των ανθρώπων και την αδιαφορία της κοινωνίας. Αυτό είναι το εύκολο και αξόδευτο συμπέρασμα. Ο Χριστός βλέποντας πίσω από το προφανές αναγνωρίζει τις προσωπικές ευθύνες, το λανθασμένο τρόπο ζωής του παραλυτικού ως την μόνη κυρίαρχη αιτία της οδυνηρής πραγματικότητας του.

Είναι ο τρόπος ζωής μας που επιφέρει την οδύνη. Η αν θέλετε καλύτερα την μεγεθύνει, την πολλαπλασιάζει.

Όσο θα αναζητούμε τις ευθύνες τις μοναξιάς μας και της τραγικότητας του βίου μας στους άλλους, στο κακό κόσμο και τους κακούς άδικους ανθρώπους, τόσο το ρήγμα εντός μας θα βαθαίνει. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που στο τέλος θα χαθούμε μέσα στα αχανή σκοτάδια του.

Πλευρές της σύγχρονης εκκλησιαστικής και πνευματικής κατάστασης των χριστιανών

Ένα καυστικό ποίημα του Μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ που ακτινογραφεί πλευρές της σύγχρονης εκκλησιαστικής και πνευματικής κατάστασης ημών των χριστιανών, κληρικών και λαϊκών.
   Άραγε εντοπίζουμε τον εαυτό μας στα σημαίνοντα του ποιήματος;

Ἀστακομακαροναδονηστεύουμε,

Χριστέ μου,

ἀραχτοξαπλοπροσευχόμαστε.

ἐργοτεχνοθαυμάζουμε τὸ κάλλος

τῆς εἰκόνος Σου,

τουριστομοναστηροπροσκυνοῦμε,

ἀνοιχτοσφιξοχέρικα πενταροδεκαροελεοῦμε,

τσιγαροφραπεδοθεολογοῦμε,

πονηροματοκλεινοηθικολογοῦμε,

μεταξορασοασκητεύουμε,

σοουμπιζιερατεύουμε,

σατραποπασαδαρχιερατεύουμε,

ἱεροεξεταστικοκηρύττουμε,

κινητοτηλεφωνοδιαποιμαίνουμε,

ἐν διαδικτύῳ θαλαττεύομε,

ἐν τηλοψίᾳ ἄρρητα κάλλη

μυδριοφθάλμως ἐξετάζοντες

τὸν νοῦν μας νεονηπτικώτατα τηροῦμε!

Ὅλα, ὅλα τὰ κάνουμε d’ accord,

μεταπατερικῶς, κατὰ πὼς πρέπει!

Γιατί καθυστερεῖς, λοιπόν,

τὸν ἀποκείμενον τῆς δόξης στέφανον,

τὸν ἀμαράντινον,

σ’ ἐμᾶς τοὺς στενοδίτας Σου

ἀγωνιστὰς νὰ ἀποδώσῃς;;;

Pourquoi???

Χαλίλ Γκιμπράν Αγάπη

"Οι δυο λύκοι", ινδιάνικος μύθος

" Αν..." Ράντγιαρντ Κίπλινγκ