Ευγένιος Τριβιζάς «Ένα δέντρο μια φορά The Boy And The Tree

http://www.youtube.com/watch?v=Voz9S4xb0xM

Βυζαντινή εικονογραφία - Η σημασία των εικόνων

http://www.edutv.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=577&Itemid=52

Ο Θεός μου ο αλλοδαπός (Θανάσης Παπαθανασίου)

Ο Θεός μου ο αλλοδαπός (Θανάσης Παπαθανασίου)

«Καλά Χριστούγεννα» είναι η ευχή που προς το τέλος κάθε έτους λέγεται εκατομμύρια φορές. Είναι απλό όμως. Έχετε σκεφτεί ότι «Χριστούγεννα» δεν σημαίνει παρά «Χριστού Γέννα» και ότι «Καλά Χριστούγεννα» σημαίνει να ’ναι έτσι τα πράγματα μέσα μας κι έξω μας ώστε να πραγματοποιηθεί δίχως προβλήματα η γέννηση του Χριστού;

Περίεργο Θεό έχω, μα την αλήθεια! Άν βέβαια μιλάμε για Ορθοδοξία, τότε θα πρέπει να μιλάμε για έναν Θεό που γυρεύει να γεννηθεί και φέτος σε κοινωνίες- σούπερ μάρκετ πόνου, πολέμου, αδικίας και σε καρδιές- πρακτορεία μοναξιάς, απελπισίας, ρατσισμού. Πώς θα μπορούσα, λοιπόν, να σκιαγραφήσω (μ’ όλη μου την αδεξιότητα κι έκπληξη) τον Θεό μου;

Ο Θεός μου ο μετανάστης

Ο Χριστός είναι Υιός Θεού, Θεός κι αυτός, που ξενιτεύεται από τους ουρανούς Του για να κατέλθει στη γη ωσάν σε ξένο τόπο. Και σ’ αυτόν τον ξένο τόπο έχει πολλή δουλειά να κάνει. Από βρέφος στη φάτνη μέχρι τη σταύρωση, την ανάστασή Του κ.ο.κ. Εργάτης λοιπόν σε ξένο τόπο (Ιω.5,17). Μα κι εκεί, ένας διαρκής μετανάστης υπήρξε: από την Παναγία συνελήφθη στη Ναζαρέτ, γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, φυγαδεύτηκε στην Αίγυπτο, ανατράφηκε στη Ναζαρέτ, έζησε σε ασταμάτητη μετακίνηση (Ματθ.2-3,Λουκ.2,1-5, Πραξ. 10,38-39). Μήπως δεν το ’πε ο ίδιος; «Οι αλεπούδες έχουν καταφύγιο, και τα πουλιά έχουν φωλιές. Ο Υιός όμως του Ανθρώπου δεν έχει πού να γύρει το κεφάλι» (Ματθ. 8,20).

Ένα βρέφος -μετανάστη- λοιπόν είχε βάλει στο μάτι ο φονιάς Ηρώδης. Σας θυμίζει αυτό τίποτα; Μήπως στις μέρες μας ο Ηρώδης άφησε το παλιομοδίτικο σπαθί του και άδραξε τη σβάστικα; Και τι θα πει άραγε «μετανάστης» στις μέρες μας; Πακιστανός στην Αγγλία; Έλληνας στη Γερμανία; Μήπως Αλβανός στην Ελλάδα; Ασήμαντα ανθρωπάκια σε ξένο τόπο, θα πείτε. Έλα, όμως, που ο παράξενος Θεός μου ταύτισε τον Εαυτό Του μαζί τους; «Ήμουνα ξένος... Όποιος περιθάλπει έναν απ’ αυτούς τους άσημους αδελφούς μου, περιθάλπει εμένα» (πρβλ. Ματθ. 25, 31-46).

Ο Θεός μου ο αναξιοπρεπής

Θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Γέννηση, δηλαδή σε παλάτι, σε κάστρο, σε έπαυλη, σε κότερο κλπ. Φυσικά και θα μπορούσε ο παντοδύναμος Θεός να τα κανονίσει έτσι. Τότε όμως δεν θα επρόκειτο για τον Θεό του Χριστιανισμού. Διότι αυτός ο Θεός επέλεξε τη φάτνη. Διότι αυτός ο Θεός είναι βαθύτατα ερωτευμένος όχι με το κύρος Του, αλλά με τον άνθρωπο. Κι αν τα σημερινά συστήματα τρέφουν (και τρέφονται από) τον καθωσπρεπισμό που κλείνει κάθε άνθρωπο σε ένα αεροστεγές σάβανο κύρους, εξουσίας και ακοινωνησίας, ο Θεός μου «πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος» (Φιλιπ. 2,7), διότι «δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του» (Ματθ. 20,28).

Ο Θεός μου ο ταραξίας

Ο Χριστός δεν ήρθε για πνευματικό τουρισμό. Δεν ήρθε για να ευλογήσει τη σήψη, τον θάνατο, την εκμετάλλευση. Με τη Γέννησή Του «οι άνθρωποι που κατοικούν στο σκοτάδι είδαν φως δυνατό. Και για όσους μένουν στη χώρα που τη σκιάζει ο θάνατος ανέτειλε ένα φως για χάρη τους» (Ματθ. 4,16). Τόπε ο ίδιος; Στάλθηκα για «να αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους τσακισμένους ψυχικά. Στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους. Να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, να αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει τη σωτηρία στο λαό του» (Λουκ. 4,18-19).

Με τη γέννησή Του εισέβαλε στην ιστορία η Αγάπη με σάρκα και οστά και έκτοτε πασχίζει να μπολιάσει τα πάντα. Η Αγάπη δεν είναι γλυκανάλατο αίσθημα, δεν είναι αποφυγή ευθύνης, δεν είναι ανοχή και ουδετερότητα. Είναι ο μόνος αυθεντικός τρόπος ζωής και, γι’ αυτό, ρήξη με κάθε ανέραστη τάξη πραγμάτων. Έτσι, στα μάτια του κάθε κατεστημένου οι Χριστιανοί (οφείλουν να) είναι «αυτοί που αναστάτωσαν την οικουμένη» (Πραξ. 17,6).

Άραγε, πόσο αληθινά μπορεί να είναι τα «Καλά Χριστούγεννα» που θα ευχηθούν όσοι από μας δηλώνουν Χριστιανοί, αλλά έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον κομματικό αφέντη τους ή δίνουν κολοβό μεροκάματο στον Φιλιππινέζο εργάτη τους ή απλώς στέλνουν το παιδί τους σε κολλέγιο όταν άλλοι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους όπου τους επιτρέπει το επίδομα ανεργίας;

Ο Θεός μου, αντι-Σταχτοπούτα

Θυμόσαστε το «κλου» στο παραμύθι της Σταχτοπούτας. Το γοβάκι που προβάρισε ήταν το δικό της! Κι όλα πήγαν μια χαρά για όλους και βεβαίως για το πόδι της κοπελιάς που είχε υπόδηση στο νούμερό της.

Λιγότερο τυχερός μου φαίνεται ο Θεός μου. Συχνά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον χωρέσουμε ντε και καλά στα δικά μας, ατομικά παπούτσια, που άλλοτε τον στενεύουν οδυνηρά κι άλλοτε του «κολυμπάνε» ανυπόφορα. Το μόνο που επιθυμούμε είναι να επιβάλουμε το νούμερό μας στον άλλον, ακόμα και σ΄αυτόν που λεκτικά αναγνωρίζουμε ως Θεό μας. Κι έτσι ο «θεός» που θα κατασκευάσουμε πάνω στο δικό μας νούμερο, μπορεί να είναι ένας «θεός» αφιλάνθρωπος, πρόθυμος να κάψει όσους θεωρούμε εχθρούς μας, ένας «θεός» άρειος, ένας «θεός», κοντολογής, που κάποτε δεν βρέθηκε στη Βηθλεέμ. Ένας ά-χριστος και αντί-χριστος.

Είναι «μου» επειδή είναι «μας»

Εν τέλει, είμαι παιδί μιας πολύτεκνης (μάλλον υπερπολύτεκνης) οικογένειας. Δεν είναι ανόητο, ένα από τα αδέρφια μου να αρχίσει να πιστεύει ότι ο πατέρας μας είναι μονάχα δικός του; Γι’ αυτό, όταν του απευθυνόμαστε, δεν του λέμε «Πάτερ μου», αλλά «Πάτερ ημών»- πατέρα ολονών μας. Κι επειδή είναι «Πατήρ ημών», γι’ αυτό όλοι μας είμαστε αδέρφια, από το ίδιο «υλικό» πλασμένα. «Όλοι σας είσαστε παιδιά του Θεού αφού πιστεύετε στον Ιησού Χριστό... Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και Έλληνας, δούλος κι ελεύθερος, αρσενικό και θηλυκό. Όλοι σας είσαστε ένας, χάρη στον Ιησού Χριστό» (Γαλ. 3, 26-28). Ο Θεός μου είναι και δικός μου πατέρας, ακριβώς επειδή είναι πατέρας κάθε ανθρώπου που έρχεται στον κόσμο, κι όχι επειδή είναι καταδικός μου. Αν είναι καταδικός μου, είναι κατάδικός μου.

Η Γέννηση του Χριστού σημαίνει ότι για πρώτη φορά στην ιστορία ενώθηκε ο Θεός και ο άνθρωπος. Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε, προσέλαβε την ανθρώπινη φύση (πήρε πραγματικό ανθρώπινο σώμα και ψυχή). Αυτό το σώμα που πρωτοαντικρίζουμε στη φάτνη είναι το πρώτο ανθρώπινο σώμα που, μπολιασμένο στη ζωογόνο θεότητα, έφτασε τελικά στην Ανάσταση, νίκησε τη φθορά και το θάνατο. Αλλά αυτό δεν αποτελεί παρελθόν. Και μόνο το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας που τελείται σε κάθε εκκλησία να συλλογιστεί κανείς, θα το νιώσει ότι ο Χριστός δεν ανακάλεσε τον εαυτό Του από τη γη, αλλά μας τον άφησε ως Σώμα Του, για να μπορεί κάθε άνθρωπος να γίνεται μέλος Του, σύσσωμος του Σώματος του Θεανθρώπου.

Καλά Χριστούγεννα, αδέρφια, και ας θυμόμαστε: Αν ο Χριστός δεν σαρκώθηκε για τον τελευταίο «γύφτο» (όπως δυστυχώς οι νεοέλληνες αρέσκονται να αποκαλούν όποιον δεν τους αρέσει), τότε δεν σαρκώθηκε για κανέναν μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Θανάση Παπαθανασίου

«Ο Θεός μου ο Αλλοδαπός» εκδ. ΠΑΡΟΥΣΙΑ

 

Μικρός Πρίγκηπας: Μαθαίνεις (Χόρχε Λούις Μπόρχες)

Μικρός Πρίγκηπας: Μαθαίνεις (Χόρχε Λούις Μπόρχες)

Μικρός Πρίγκηπας: Μαθαίνεις (Χόρχε Λούις Μπόρχες):

Μετά από λίγο μαθαίνεις

την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι

και να αλυσοδένεις μια ψυχή...

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας

και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο

να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις.

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου

μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον

να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις. μαθαίνεις

με κάθε αντίο μαθαίνεις....

Γέρων Παΐσιος - Ρωσική Ταινία ΠΡΕΜΙΕΡΑ 5 Νοε 2012

Άπλωσε το χέρι σου και θα αγγίξεις το Θεό"

 

Είχα πρωτακούσει γι αυτόν τον ΄Ανθρωπο το καλοκαίρι του 2000. Έπρεπε να περάσουν δώδεκα χρόνια για να τον συναντήσω. Ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου, δημιουργός της ανθρωπιστικής οργάνωσης «Κιβωτός του κόσμου» που εδρεύει στον Κολωνό έχει σώσει χιλιάδες παιδιά τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Βραβευμένος από τη Ακαδημία Αθηνών και την προεδρία της Δημοκρατίας για το ανθρωπιστικό του έργο, αποδεικνύει με τον τρόπο ζωής και το θεάρεστο έργο του ότι υπάρχουν ιερείς που τιμούν το ράσο τους. Υπάρχουν ιερείς που είναι φωτεινοί φάροι ελπίδας και αισιοδοξίας. Και μας δείχνουν πως όταν η καλοσύνη της ψυχής συναντά τη χριστιανική πίστη και η αλληλεγγύη μετουσιώνεται σε αγάπη τότε συντελείται το Θαύμα.

Ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου ανοίγει την καρδιά του στο aixmi.gr. Άγιες ημέρες του Πάσχα, ελπίζω τα όσα διαβάσετε σήμερα – τα λόγια – του πατέρα Αντώνιου να σας κάνουν καλύτερους ανθρώπους και να σας γαληνέψουν.

Το μαγικό ταξίδι της Κιβωτού του κόσμου πατέρα Αντώνιε άρχισε από ένα παιχνίδι μπάσκετ με εφήβους στον Κολωνό.

Ήταν το 1998 όταν νεαρός ιερέας μόλις 26 ετών διορίστηκα στον Άγιο Γεώργιο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Θέλησαν να γνωρίσω το πραγματικό ποίμνιο, τα παιδιά που ήταν μακριά από την εκκλησία. Αντιλήφθηκα ότι αυτοί που με χρειάζονται βρίσκονταν όχι μέσα αλλά έξω από την εκκλησία κι έτσι ανοίχτηκα στην κοινωνία. Είχα εφόδια την πίστη μου στο Θεό και το λόγο του Θεού. Την ελπίδα που θα έδινα στα παιδιά. Προσπάθησα να καταλάβω γιατί τα παιδιά ήταν παραβατικά. Δεν υπήρχε οικογένεια ή υπήρχε μόνο ένας γονιός με σοβαρά προβλήματα. Έτσι τα παιδιά έμεναν στο δρόμο σαν αγρίμια και έμπαιναν σε συμμορίες. Ένα απόγευμα λοιπόν είδα κάποιους εφήβους να παίζουν μπάσκετ. Τους πλησίασα και έπαιξα μπάσκετ μαζί τους φορώντας το ράσο. Ήταν η αρχή του ταξιδιού.

Αντιλαμβάνομαι ότι έχετε μια τεράστια ψυχική φλόγα με αγάπη για τον άνθρωπο και ιδιαίτερα το παιδί.

Είχα πείσμα ότι πρέπει να γίνει κάτι στη γειτονιά. Ήταν και δική μου ευθύνη αυτό. Έπρεπε να βγάλει κάποιος το φίδι από την τρύπα. Έτσι αποφάσισα να έρθω κοντά στους νέους. Να τους γνωρίσω. Να τους δείξω ότι υπάρχει κι ένας δρόμος τον οποίο δεν φαντάζονταν.

Μιλήσατε στη γλώσσα τους πατέρα Αντώνιε.

Συζητήσαμε για αθλητισμό, για μουσική, για ανθρώπινες σχέσεις. Τα παιδιά κατάλαβαν ότι δεν είναι μόνο στο Ιερό ο παπάς να λειτουργεί αλλά είναι και άλλα πράγματα. Έτσι με εμπιστεύτηκαν και με άφησαν να τα οδηγήσω στο φως. Αρχικά με το μισθό μου και τη βοήθεια λίγων φίλων δημιουργήσαμε την Κιβωτό του κόσμου. Στην αρχή η πρεσβυτέρα μου μαγείρευε για πέντε, μετά για δέκα, μετά για τριάντα. Σήμερα με τη βοήθεια των ανθρώπων βοηθάμε τετρακόσια παιδιά.

Πρέπει να μεταλαμπαδεύσει η εκκλησία και οι ενάρετοι άνθρωποι το πνεύμα της αλληλεγγύης, της αγάπης και της πίστης. Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά ως κοινωνία.

Βέβαια έτσι είναι κ. Κωστάκη. Εμείς έχουμε πεντακόσιους εθελοντές σε όλες τις ειδικότητες. Το παράδειγμα μετράει. Η πράξη. Να διδάσκεις στα παιδιά την αγάπη. Γι αυτό όταν μεγαλώνουν ακολουθούν ανθρωπιστικά επαγγέλματα. Αυτό το παράδειγμα είχαν από εμάς και αυτό ακολουθούν.

Πατέρα Αντώνιε στην Κιβωτό συντελείται ένα μικρό θαύμα.

Πράγματι όπως το λέτε. Ξεκινήσαμε από το μηδέν και σε λίγα χρόνια με την αγάπη του κόσμου στήσαμε μια σπουδαία κοινωνική δομή.

Ένας άξονας της χριστιανικής διδασκαλίας μας λέει «αμάρτησες χίλιες φορές, μετάνιωσε χίλιες φορές και ο Θεός θα σε συγχωρέσει».

Σωστά το λέτε. Ο Θεός είναι αγάπη. Μας δέχεται τη στιγμή που θα κάνουμε την προσπαθειά μας. Είναι βάλσαμο για τις πληγές των παιδιών ο λόγος του Θεού. Η μετάνοια αλλάζει τον άνθρωπο. Θέλει κόπο για να ξεφύγει κανείς από μια κακιά συνήθεια. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Και όταν έχεις ανθρώπους δίπλα σου τα καταφέρνεις.

Μεγάλωσα σε μία θρησκευόμενη οικογένεια από τίμιους γονείς που με έμαθαν να βαδίζω στο δρόμο του Θεού. Από μικρός σεβόμουν τους ιερείς που θυσίαζαν τη ζωή τους για τον άνθρωπο.

Ο ιερέας έχει αυτή την αποστολή. Να θυσιάσει τη ζωή του. Η θυσία αυτή όμως φέρνει ανείπωτη χαρά. Είναι χάρισμα η ιεροσύνη και μεγάλο λειτούργημα. Άλλωστε το σχέδιο του Θεού για την Κιβωτό με έκανε ευτυχισμένο. Το Ευαγγέλιο λέει ότι ένα ποτήρι νερό να προσφέρεις θα λάβεις τη βασιλεία των ουρανών.

Στην Κιβωτό φιλοξενείτε παιδάκια απ όλα τα μέρη του πλανήτη, όχι μόνο ελληνόπουλα. Είναι ένας κήπος με πολύχρωμα λουλούδια.

Εδώ κάθε μέρα, όλη μέρα είμαστε δίπλα στα παιδιά του κόσμου. Εδώ υπάρχει η Ελλάδα της προσφοράς, του εθελοντισμού, της θυσίας και της αγάπης. Όχι η Ελλάδα της μιζέριας που προβάλλεται συνεχώς. Το κράτος δεν ξέρω τι κάνει, πάντως η κοινωνία δουλεύει. Η κοινωνία έχει αξίες και αρχές. Το γονίδιο του έλληνα έχει πολιτισμό και ανθρωπιά. Εδώ ταπεινοί άνθρωποι βρίσκονται δίπλα στα παιδιά και είναι φάροι ζωής. Ο κόσμος ψάχνει να βρεί θύλακες ελπίδας. Η ελπίδα είναι ο Θεός. Μας δέχεται όταν θα πέσουμε και θα ξανασηκωθούμε.

Άλλωστε αυτό πατέρα δεν πρέπει να είναι η ζωή. Μια αέναη μάχη για το καλό. Ο ιρλανδός συγγραφέας Σάμιουελ Μπέκετ έχει πει «να προσπαθήσεις και να αποτύχεις. Να προσπαθήσεις ξανά και να αποτύχεις καλύτερα».

Σωστά. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει ότι σημασία έχει όχι τι έχω αλλά τι είμαι. Και να προσπαθεί μέχρι το θάνατο. Να πέφτει και να σηκώνεται όπως αναφέρει και το Γεροντικό. Να ξαναπέφτει και να ξανασηκώνεται. Μέχρι το θάνατο.

Στην προσευχή μου ζητώ από το Θεό να έχει καλά όλους τους ανθρώπους και πάνω απ όλα να υπάρχει υγεία και ειρήνη.

Πράττετε χριστιανικά. Πρέπει να ζητάμε πάντα να είναι καλά οι άλλοι. Όποιος προσφέρει τη ζωή του τη σώζει. Όποιος βάζει τη ζωή του πρώτα απ όλα τη χάνει. Παιδιά μας είναι όλα τα παιδιά του κόσμου. Μίλησα στα παιδιά για το Θεό γιατί με ρωτούσαν που είναι. Και τους είπα είναι ο διπλανός σου. Άπλωσε το χέρι σου και θα τον αγγίξεις. Του λέω: Είδες αδελφό σου? Είδες Κύριο και Θεό σου.

Που θα βρει ελπίδα πατέρα Αντώνιε ένας άνθρωπος που σήμερα σε αυτή τη χώρα υποφέρει από την οικονομική ανέχεια και την απογοήτευση?

Υφίσταται άδικα μέτρα ο έλληνας, είναι αλήθεια. Πρέπει να μείνουμε τίμιοι και να κρατήσουμε τις αρετές μας. Και ο Θεός δεν θα μας αφήσει. Αν είσαι ενάρετος, ας είσαι φτωχός. Έχεις μεγάλο πλούτο στην καρδιά σου. Και τη χάρη του Θεού που πάντοτε θα σε γεμίζει. Να έρθει ο κόσμος στην εκκλησία και να προσευχηθεί. Να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Ντροπή είναι η αδικία και η αδιαφορία.

Η Ανάσταση του Κυρίου να είναι και μία ανάσταση της ψυχής μας.

Όταν σηκώσουμε το Σταυρό μετά υπάρχει η Ανάσταση. Στο Σταυρό του Ιησού να σηκώσουμε τα δικά μας πάθη, τις κακίες και τις μικροψυχίες μας. Με υπομονή και κουράγιο να ακολουθήσουμε το δρόμο του Χριστού.

Σας ευχαριστώ για τη συνομιλία. Μου θυμίζετε με τον ταπεινό τρόπο ζωής σας και το γαλήνιο λόγο σας ότι ο Ιησούς επορεύθη επί πώλου όνου. Να είστε πάντα καλά.

Σας ευχαριστώ. Κι εσείς να είστε πάντα καλά.

 

 

Θάνατος και χαρά π. Βασίλειος Γοντικάκης

Κάθε φορά που ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο, τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι η θλίψη, η απογοήτευση και ο φόβος.

Ο π. Βασίλειος Γοντικάκης στην ιστορική, πλέον, ομιλία του στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. το 1986 έδειξε, με αφορμή την πορεία προς Εμμαούς, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουμε το θάνατο. Ο τίτλος της ομιλίας: “Θάνατος και Χαρά”.

Παρακολουθήστε τον!

«Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για τον θάνατο και μου ήρθε στο νου η αγωνία, αν θέλετε και η απογοήτευση των μαθητών μετά τον θάνατο του Χριστού και ο φόβος τους. Για αυτό θα ήθελα να σας υπενθυμίσω την προς Εμμαούς πορεία.

Θα το πω με δύο λόγια μιας και είναι γνωστή η πορεία: Δύο μαθητές, τρεις μέρες μετά τον θάνατο του Κυρίου, προχωρούν εις Εμμαούς, συζητούν μεταξύ τους για τον Ιησού, αγωνιούν, μιλούν για τα γεγονότα. Έρχεται ο Χριστός, χωρίς να τον αναγνωρίσουν, και τους ερμηνεύει τις γραφές. Εν τέλει Τον αγαπούν αυτόν τον Συνοδοιπόρο. Του λένε “μείνε μαζί μας”. Μένει. Φτάνουν στο τραπέζι και στην κλάση του άρτου Τον γνωρίζουν. Τότε Αυτός γίνεται άφαντος, εκείνοι γεμίζουν χαρά και προχωρούν προς τα Ιεροσόλυμα.

Oι δύο μαθητές, λοιπόν, μιλούσαν και συζητούσαν για τον Χριστό. Και εκείνος παρουσιάστηκε δίπλα τους να συμπορεύεται. “Οι δε οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μη επιγνώναι αυτόν”. Τα μάτια τους ήταν ακόμα κλειστά και δεν Τον γνώρισαν. Νομίζω ένα μεγάλο πράγμα είναι το εξής: ο Χριστός είναι η οδός και είναι και ο αληθινός Συνοδοιπόρος μας. Κι αν τυχόν αγωνιούμε, αν συζητάμε, αν ψάχνουμε, αν βαδίζουμε, αν τυχόν για κάπου πάμε, Αυτός είναι μαζί μας. Μα, λέει κάποιος: “δεν Τον ξέρουμε”. Αλλά πρέπει να ξέρουμε ένα πράγμα: μαζί με την αγωνία μας και Αυτός συμπορεύεται. Και ας μην Τον διακρίνουμε.

O Χριστός, στη συνέχεια, δεν θέλει να τους κάνει διδασκαλία, αλλά θέλει να τους δώσει τη δυνατότητα να πουν αυτά που έχουν μέσα τους. Γι’ αυτό προσποιείται άγνοια και μάλιστα επιμένει. Τότε «του εξηγούν» για τον Ιησού τον Ναζωραίο τον οποίο παρέδωσαν “οι άρχοντες ημών εις κρίμα θανάτου” και Tον σταύρωσαν. Στη συνέχεια λένε κι οι δυο τους τον πόνο τους: «Εμείς ελπίζαμε ότι αυτός θα λύτρωνε το Ισραήλ. Αλλά ήδη πέρασαν τρεις μέρες αφού έγιναν αυτά, αφού Τον σταύρωσαν και δεν είδαμε ακόμη τίποτε που να στηρίξει τις ελπίδες μας. Μας παραξένεψαν μερικές γυναίκες από τη δική μας συντροφιά, γιατί πήγαν πρωί στο μνημείο και λένε ότι δεν βρήκαν το σώμα Του. Ήλθαν και μας είπαν ότι είδαν οπτασία αγγέλων κι ότι οι άγγελοι λένε ότι ζει. Και πήγαν και μερικοί από μας στο μνημείο και το βρήκαν έτσι όπως είπαν οι γυναίκες, “Αυτόν δε ουκ είδον”».

Τους δίνει, λοιπόν, τη δυνατότητα ο Χριστός να πουν το λογισμό τους. Αυτοί, με τετράγωνη λογική, λένε ότι “Εμείς ελπίζαμε. Τώρα δεν ελπίζουμε. Τι να ελπίζουμε; Εφ’ όσον Αυτός σταυρώθηκε, πέθανε και είναι τρεις μέρες που πέρασαν, τελείωσε η ιστορία”. Αποδεικνύουν τετραγωνικά ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ελπίζει κανείς. Νομίζω ότι ο μεγάλος δάσκαλος, ο Χριστός, αυτό ήθελε να πουν κι αυτοί. Αυτό ήθελε να βγάλει από μέσα τους: ότι, κοίταξε, με την τετράγωνη λογική, η υπόθεση τελείωσε – και νομίζω ότι είναι καλό να τελειώνουν οι υποθέσεις.

Όμως αρχίζει Εκείνος και μιλά: “Ώ ανόητοι και βραδείς τη καρδία του πιστεύειν επί πάσιν οις ελάλησαν οι προφήται”. Επειδή και ο Κύριος ένιωθε ότι ήταν φίλοι Του, τους μιλάει αυστηρά. Και λέει τη φράση τη μεγάλη παρακάτω: “Ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξα αυτού;” Δεν έπρεπε να πάθει αυτά ο Χριστός για να περάσει στη δόξα Του; Στο σημείο αυτό μπαίνουμε στο μεγάλο μυστήριο και λέμε: Αν τυχόν έπρεπε να πάθει Αυτός, που ήταν ο ίδιος ο Χριστός, εμείς τι πρέπει να πάθουμε;

Άρχισε από τον Μωυσή και όλους τους προφήτες και εξήγησε σε όλες τις γραφές αυτά που αφορούσαν το πρόσωπό Του. Μαζί με την πορεία προχωρούσε και η ερμηνεία, κι έβλεπαν οι μαθητές ότι κάπου αλλού τους πηγαίνει. Μόλις έφτασαν στην πόλη που πήγαιναν, Αυτός προσποιήθηκε ότι πάει κάπου αλλού. Αλλά αυτοί: “παρεβιάσαντο αυτόν λέγοντες μείνον μεθ’ ημών, ότι πρός εσπέραν εστί καί κέκλικεν η ημέρα”. Νομίζω ότι οι μαθητές είπαν: Τώρα πού πάς; Τελείωσε η μέρα, τελειώνει η πορεία. Έτσι που μας έκανες δεν μπορούμε να φύγουμε από κοντά Σου, ούτε Εσύ από μας, έλα να μείνεις μαζί μας. Και ο Χριστός πέρασε μαζί τους.

Και “εν τω κατακλινθήναι αυτόν μετ’ αυτών λαβών τόν άρτον ευλόγησε, καί κλάσας απέδιδον αυτοίς, αυτών δέ διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, καί επέγνωσαν αυτόν, καί αυτός άφαντος εγένετο απ’ αυτών”. Μετά από τον λόγο, την ιερολογία, φτάσαμε στην ιερουργία. Έγιναν οι εξηγήσεις και δεν έμενε πια τίποτα άλλο παρά η πράξη της ιερουργίας. O Χριστός δεν είπε τίποτα, αλλά τεμάχισε τον άρτο. Eν τη κλάσει του άρτου Τον γνώρισαν και μόλις Τον γνώρισαν έγινε άφαντος, χάθηκε. Φυσικά, εγώ νομίζω ότι όταν λέμε χάθηκε εννοούμε βρέθηκε. Γιατί αν τυχόν έμενε θα τον έχαναν? θα έλεγαν ότι “Αυτός είναι εδώ, εκεί”, θα Τον εντόπιζαν, ενώ Αυτός είναι πανταχού παρών. Oπότε αφού Τον κατάλαβαν, παίρνουν δύναμη, ανοίγονται οι οφθαλμοί τους. Επομένως “διηνοίχθησαν οi οφθαλμοί τους” σημαίνει ότι άρχισαν να βλέπουν τα αόρατα, να καταλαβαίνουν τα περασμένα και να έχουν δύναμη για να προχωρήσουν στα μέλλοντα, δηλαδή να συνεχιστεί η πορεία.

Oπότε γνωρίζουν τώρα μέσα στην Θεία Ευχαριστία, μέσα στη Θεία Λειτουργία, εν τη κλάσει του άρτου, τις γραφές αληθινά. Γνωρίζουν αυτά που πέρασαν και παίρνουν δύναμη για να προχωρήσουν. O Κύριος γνωρίζεται ως άρτος κλώμενος και αίμα εκχυνόμενον. Στην κλάση του άρτου γνωρίζεται ο Κύριος και ταυτόχρονα γνωρίζουμε κι εμείς τον Κύριο “εν τη κλάσει τη ημετέρα”. Εάν τυχόν και εμείς δεν πονέσουμε, εάν τυχόν και εμείς δεν πεθάνουμε, δεν σταυρωθούμε, δεν πρόκειται να γνωρίσουμε τον Κύριο. Όπως και Κείνος έπρεπε να πάθει για να μπει στη δόξα Του, και εμείς πρέπει να πάθουμε, πρέπει να υποφέρουμε. Όλα αυτά τα βάσανα είναι ευλογία για να ανοιχτούν τα μάτια μας και έτσι να Τον βλέπουμε διαφορετικά.

Είμαστε άνθρωποι, πονάμε και έχουμε τη δική μας λογική. Κι ο Χριστός επιτρέπει τον λογισμό μας. Δίδει τις αφορμές, στους μαθητές, να ακούν το λογισμό τους και να δικαιολογήσουν τετραγωνικά την απελπισία τους. Αλλά όμως όταν απελπίζεσαι, όταν ψάχνεις, όταν πορεύεσαι, Αυτός είναι μαζί σου. Στη συνέχεια θα έρθει καιρός, όταν φτάσεις πια στην κλάση του άρτου, όταν φτάσεις στον πολύ πόνο και είσαι μαζί Του, να διανοιχτούν οι οφθαλμοί σου. Τότε Τον βλέπεις, Eκείνος χάνεται, δηλαδή, μένει διαρκώς μαζί σου…

Εντάξει η λογική μας, εντάξει η αναζήτησή μας αλλά είμαστε πλασμένοι για κάτι μεγαλύτερο. Ό,τι κι αν πετύχουμε με τη δική μας αναζήτηση, με τη δική μας γνώση δεν μας ικανοποιεί.

O Χριστός έχει να δώσει σε μας κάτι πολύ μεγαλύτερο και δεν μας το έδωσε πριν Αυτός πάθει και μπει στη δόξα Του. Δηλαδή, μπορούμε να πεθάνουμε και να ζήσουμε. Μπορούμε να χαθούμε και να βρούμε την ψυχή μας, κι αν κανείς θέλει να την σώσει, θα την χάσει. Κι αν την χάσει ενσυνείδητα, όπως λέει, “ένεκεν εμού καί τού ευαγγελίου” αυτός θα την σώσει. Oπότε νομίζω ότι το μεγάλο πράγμα που έχουμε και κουβαλάμε δεν είναι το τι έχουμε αλλά το τι είμαστε. Αυτό που λέει και ο ‘Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: το μεγάλο πράγμα είναι ότι μπορούμε να γίνουμε όλοι κοινωνοί του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, δηλαδή μπορούμε σιγά σιγά να αναχθούμε σε αυτή την άλλη λογική. Oπότε τα πάντα είναι ευλογία.

Όπως για παράδειγμα οι νεομάρτυρες, οι οποίοι ζούσαν σε αυτή την κατάσταση, και ζούσαν σε αυτόν τον παράδεισο. Oπότε λένε: “αν τυχόν μας αφήσετε να ζήσουμε σας είμαστε ευγνώμονες γιατί ζούμε στον παράδεισο, μέσα σε αυτήν την λογική της Θείας Λειτουργίας, την άλλη λογική, εάν μας σκοτώσετε, σας είμαστε χίλιες φορές πιο ευγνώμονες γιατί το συντομότερο θα δοκιμάσουμε αυτό το πράγμα το οποίο δεν παρέρχεται και το οποίο είναι χαρά εν όλω τω κόσμω και για όλο τον κόσμο. Κι ο καθένας τότε γεννιέται, όταν πεθαίνει και τότε αγκαλιάζει όλους και βρίσκει μες την καρδιά του όλους.

Και ταυτόχρονα ενώ μιλάμε με αυτόν τον τρόπο, δεν υποτιμούμε το σώμα αλλά αντίθετα βλέπουμε ότι θεώνεται. Κι αυτή είναι η αντίθετη κίνηση που γίνεται μέσα εδώ. Δηλαδή, δεν ενώνεται μόνο η πορεία με τη στάση, η θεότης με την ανθρωπότητα, αλλά γίνεται και μια αντίστροφη κίνηση, όπως λέει το Συναξάρι των Αγίων Πάντων, “τό Πνεύμα κάτεισιν καί ο Νούς άνεισιν”. Το πνεύμα κατέρχεται, ο λόγος σαρκούται και το χώμα, η φύση μας, αναλαμβάνεται, θεώνεται. Και το πιστεύουμε αυτό και το περιμένουμε να γίνει κάποτε, αλλά γίνεται από τώρα. Ήδη προγεύεται κανείς, νομίζω, προπαντός ο πονεμένος και σφαγμένος, ο τιμημένος με το να δεχτεί πολλές δοκιμασίες, νιώθει σαν άλλο σκαμμένο χωράφι που μπαίνει μέσα μια νωτίδα ουράνια, έτσι μπαίνει μέσα στην ψυχή του ανθρώπου και μέσα στο σώμα του ανθρώπου μια άλλη παράκληση θεϊκή και προχωρεί εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν.

Oπότε το θέμα, νομίζω, δεν είναι αν θα μπορέσουμε να κάνουμε μια ψεύτικη ερώτηση ή να δώσουμε μια ψεύτικη απάντηση σχετικά με τον θάνατο. Το θέμα είναι αν είναι δυνατόν να μπορούμε να κάνουμε υπομονή. Αυτό που λέει ο Κύριος, ότι το χωράφι το αγαθό, η γη η καλή είναι αυτοί που δέχονται το λόγο του Θεού και καρποφορούν εν υπομονή. Μπορούμε να κάνουμε υπομονή; Κάποιος γεωργός υπάρχει που φροντίζει για μας. Μπορούμε να περιμένουμε;

“Βρε παιδάκι μου, πεθαίνουμε”

Mα λέει κανείς: “βρε παιδάκι μου, πεθαίνουμε”. Βλέπουμε στο Ευαγγέλιο ότι το άρρωστο παιδί που έφερε ο πατέρας, έπεσε κάτω ξερό σαν νεκρό και πολλοί άρχισαν να λένε πως πέθανε. Νομίζω ότι δεν έχει σημασία αν νομίζουμε εμείς ότι πεθάναμε, αν νομίζουν όλοι οι άλλοι ότι και εμείς πεθάναμε. Αυτό που έχει σημασία είναι να μένουμε κοντά στα πόδια κάποιου ο οποίος υπήρχε προτού τον κόσμον είναι, προτού υπάρξει ο κόσμος κι ο οποίος “τά πάντα διά τό πλήθος του ελέους του εξ ουκ όντων εις τό είναι παρήγαγε”. Oπότε εάν τυχόν είσαι δίπλα σε Αυτόν, άσχετα αν είσαι πεθαμένος ή ζωντανός ελπίζεις και περιμένεις να έρθει η ζωή. Αλλά νομίζω ότι η ζωή έρχεται δια του θανάτου. Όπως ο σπόρος, εάν δεν πέσει στη γη να πεθάνει, μένει μόνος, έτσι και εμείς, αν δεν πονέσουμε θα μείνουμε μόνοι.

Το θέμα είναι το εξής: Ότι πολύ πονούμε και λίγο ζωογονούμαστε, πολύ υποφέρουμε και λίγο μπαίνουμε στη χαρά. Νομίζω ότι το μήνυμα το χαρούμενο του Χριστού είναι ότι μας δίνει τη δυνατότητα να περάσουμε τη ζωηφόρο νέκρωση.

Όταν ζήτησαν δυο μαθητές να δοξαστούν και να καθίσει ο ένας εκ δεξιών και ένας εξ ευωνύμων, Αυτός είπε, όπως αναφέρεται στο Τριώδιο, ότι ο Κύριος δεν δίδει τέτοια πράγματα στους δικούς Του, υπόσχεται ποτήριο θανάτου. Το μεγάλο γεγονός είναι ότι μπορούμε να πεθάνουμε περιμένοντας. Όταν περνάμε την Γεσθημανή, δεν μπορούμε να μιλάμε. Τώρα το ότι μιλάμε σημαίνει ότι δεν περνάμε Γεσθημανή. Αλλά τι γίνεται; Τα χάνουμε. Μπορεί να τα χάσουμε, μπορεί να πέσουμε κάτω, μπορεί να μας εγκαταλείψει κάθε δύναμη σωματική, ψυχική, πνευματική. Το θέμα είναι αν μπορείς και ξερός να περιμένεις και να ευγνωμονείς. Κάποιος υπάρχει μέσα μας και δίπλα μας, που ιερουργεί διαφορετικά το μυστήριο της ζωής.

Θα μπορούσε εύκολα να μας πει ψεύτικα πράγματα, δεν θέλει. Θέλει να μας φέρει στην αιώνια ζωή. Και για να μπεις στην αιώνια ζωή πρέπει να περάσεις από τον θάνατο. Θα μπορούσε ο Χριστός, αν ήταν ταχυδακτυλουργός, να έκανε αυτό που ζήτησαν οι Εβραίοι, όταν έλεγαν “κατέβα από τον Σταυρό και θα πιστέψουμε”. Θα μπορούσε να το κάνει. Δεν ήρθε για να εντυπωσιάσει. Κατέβηκε από τον Σταυρό νεκρός. Νεκρός για να νικήσει τον θάνατο για πάντα, για όλους μας.

Όποτε ένα πράγμα μπορούμε να πούμε ότι μπορούμε να πετύχουμε. Ότι υπάρχει μέσα μας ένας συγκεκριμένος δυναμισμός και δια του θανάτου, μέσα στη γη την καλή και αγαθή της Εκκλησίας, αυτός ο δυναμισμός εκρήγνυται και προχωρούμε σε άλλο τόπο, σε άλλο χώρο, όπου τα φοβερά τελεσιουργείται και τα πάντα λειτουργούν διαφορετικά. Αυτός ο άλλος χώρος και ο άλλος χρόνος είναι αυτός εδώ που ζούμε. Αν θα πάμε με πύραυλους στα αστέρια δεν αυξάνει ο χώρος της ζωής μας και η ελευθερία μας. Αν τυχόν παρατείνουμε τη ζωή μας με μεταμόσχευση καρδιάς δεν γευόμαστε της χάριτος της αιωνιότητος.

Σε μια στιγμή μπορεί να χωρέσει η αιωνιότης και μέσα σε ένα μικρό άγιο μαργαρίτη να χωρέσει όλος ο Χριστός. Ακριβώς γι’ αυτό ο Κύριος ενώ έρχεται να μας φέρει τη χαρά , ενώ έρχεται να μας φέρει τη ζωή, λέει: “μακάριοι οι πενθούντες, μακάριοι οι κλαίοντες καί ουαί οι γελώντες”. Ακριβώς γιατί θέλει να μας φέρει τον πραγματικό γέλωτα, την πραγματική χαρά και την αιώνια ζωή από σήμερα…

Η ψυχή μετά τον θάνατο

Τι γίνεται η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατο; Νομίζω δεν μπορούμε να τα λύσουμε και όλα τα προβλήματα. Ξέρετε, είναι πολύ μεγάλο δράμα να νομίζεις ότι έχεις λύσει τα προβλήματά σου. Επίσης, είναι άσχημο ένας δάσκαλος, όποιος από μας κάνει τον δάσκαλο, να δίδει απαντήσεις και να κλείνει τα θέματα. Στην πορεία προς Εμμαούς ο Κύριος κατ’ αρχήν δίνει τη δυνατότητα στον άλλον να βγάλει τα απωθημένα του. Για να εκτονωθούν οι άνθρωποι, για να πουν το λογισμό τους, για να δείξουν την απογοήτευσή τους, για να φτάσουν στην απόγνωση. Λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερο όπλο από την απόγνωση. Γιατί όταν κανείς απογοητευθεί από όλα τα εγκόσμια, όπως λέει κι ο άγιος Νικόδημος, όταν φτάσουμε στην απιστία για τον εαυτό μας τότε αρχίζει να αναδύεται μια άλλη πίστη και μια άλλη δύναμη να υπάρχει μέσα μας.

Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αν θα πούμε μια κουβέντα σαν απάντηση. Μπορούμε να δεχτούμε τη χάρη του Θεού μέσα μας και να αναχθεί όλο το είναι μας σε ένα άλλο χώρο; Μπορούμε να ελπίζουμε στην ανάσταση των σωμάτων; Αυτό είναι που δίδει η Εκκλησία. Αυτό που έχει σημασία είναι όχι να λύνουμε τις απορίες μας με ένα τρόπο εγκυκλοπαιδικό, με τη λογική του κομπιούτερ, αλλά ει δυνατόν να μετανοούμε, να μπαίνουμε στην άλλη λογική, τη λογική της Εκκλησίας. Τότε καταλαβαίνουμε ότι όταν ο Χριστός φανερώνεται, κρύπτεται. Όταν γίνεται άφαντος φανερώνεται. Αυτό που λέει ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης: «ο Χριστός απαντά δι’ ων αρνείται να απαντήσει». Αν, λοιπόν, δεν μπορούμε να ακούμε τη σιωπή Του, σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε τον λόγο Του. Αν τυχόν νομίζουμε ότι τον καταλαβαίνουμε, κάτι δεν πάει καλά μέσα μας.

Tο μεγάλο πράγμα είναι ότι υπάρχει η μητέρα μας Εκκλησία, μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας μέσα εκεί ώστε σιγά-σιγά να παίρνει αυτήν την άλλη λογική. Πρέπει με ταπείνωση να τρεφόμαστε από την στερεά τροφή που προσφέρει η Εκκλησία και τότε νομίζω ότι συνέχεια η καρδιά μας θα ευφραίνεται. Έχουμε ένα μεγάλο χρέος: δια της ταπεινώσεως και δια της υπομονής να δεχτούμε αυτά τα μεγάλα τα οποία τελεσιουργείται στον υπερώον τόπο τον λειτουργικό, για να μπορέσουμε και εμείς να καταλάβουμε τι είναι άνθρωπος, να χαρούμε τη ζωή μας και μετά χωρίς άλλα σχόλια να δώσουμε τη δυνατότητα και στους άλλους να χαρούν την ζωή τους.

Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να νιώσουμε ότι η αγάπη “εκ του μή όντως εις τό είναι ημάς παρήγαγε” και εάν τυχόν υπομένομε, στο τέλος από τη δακιμασία βγαίνει μια χαρά και μια αγαλλίαση η οποία ξεπερνά όλες τις δοκιμασίες.

Μια στιγμή στον καθένα μας μπορεί να δημιουργηθούν διάφορες απορίες: Τι σημαίνει θάνατος, τι σημαίνει ανυπαρξία, μια στιγμή να νιώσουμε ότι όλα είναι άχρωμα και άοσμα, τότε τι να κάνουμε; Εγώ λέω ένα πράγμα: Να περιμένομε. Να περιμένομε πού; Μέσα στην Εκκλησία όπου νιώθεις ότι υπάρχει μία ζεστασιά και μία ευρυχωρία. Όπως λέμε το έμβρυο μένει μέσα στη μήτρα της μάνας του και επειδή μένει εκεί, συνέχεια αυξάνει. Έτσι και εμείς πρέπει να μένομε μέσα στη μήτρα της μητέρας μας Εκκλησίας, αυτό που λέμε μετά από την πορεία: “μείνον μεθ’ ημών”, μείνε μαζί μας και εμείς θα μείνουμε μαζί Σου. Άλλα σχόλια δεν θέλουμε πια. Εμείς θέλουμε να μείνουμε μαζί Σου. Αυτό μας φτάνει. Έχει μεγάλη σημασία να μείνουμε κάπου και να δούμε αυτό «το κάπου», το Ένα για το οποίο είμαστε και το οποίο μας εκκολάπτει. O πόνος έχει νόημα επειδή βρισκόμαστε στη μήτρα κάποιου που μας αγαπάει. Εκεί όποιος πολύ πονάει σημαίνει ότι είναι ηλεημένος και μπορεί να δεχτεί μεγάλα χαρίσματα.

Κλείνοντας, εγώ λέω ένα πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος: Προσωπικά είμαι χαμένος αλλά σας λέω αδελφικά ότι ΜΠOΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ O ΑΝΘΡΩΠOΣ. Και αυτή η ζωή η απεριόριστη, η αιώνια που αρχίζει από τώρα ιερουργείται και υπάρχει στην Oρθόδοξη Εκκλησία, την μικρή την ελάχιστη και περιφρονημένη η οποία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η ελπίς πάντων των περάτων της γης…

Μη μου κάνετε άλλες ερωτήσεις, δώστε άλλες απαντήσεις. Εγώ θα σας πω μόνο αυτό: Κοιτάξτε, είμαστε χαμένοι, μπορεί εν στιγμή χρόνου να σταματήσει η καρδιά μας αλλά κάτι δεν σταματά, βρε παιδάκι μου, και εγώ θέλω από εκεί και πέρα να πάμε. Και από εκεί και πέρα πάμε με το σώμα και έρχεται η αγαλλίαση και η χάρη της θεότητας μέσα στο σώμα μας και αγιάζεται η ψυχή και το σώμα και ο τρόπος με τον οποίο ζούμε».

 

Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, η ζωή του

O Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον by Way of Life seminars

Υπέρβαση ορίων...

Υπέρβαση ορίων...

Δεν τις είχε θεραπεύσει από κάποια ασθένεια, δεν τους είχε δώσει το φως, δεν τις είχε αναστήσει, αλλά Τον είχαν παρακολουθήσει και ακούσει. Εκείνες βρίσκουν θάρρος μοναδικό και δυσεύρετο. Δεν φοβούνται την φρουρά, το καθήκον είναι πάνω απ΄ όλα, είναι αυτό που κάνει την υπέρβαση των ορίων, αυτά που έχει ο καθένας μας και που τα ορίζουν η συνείδησή μας και οι καταστάσεις. Εκείνες επειδή είχαν συνείδηση, διαμόρφωσαν τις καταστάσεις.


Αν Τον είχαν δει μόνο ως Δάσκαλο θα συζητούσαν απλά τις διδαχές Του. Αν Τον είχαν δει μόνο θεραπευτή θα ήταν λυπημένες που έχασαν νέες ευκαιρίες ίασης. Επειδή ήταν ο Σωτήρας και Λυτρωτής Τους γι΄ αυτό και επιστράτευσαν δυνάμεις ζηλευτές για μια επίσκεψη - ορόσημο. Στο απύθμενο μίσος των στρατιωτών Του έρχεται να αντιπαρατεθεί η μέγιστη αγάπη των απλών γυναικών, των Μυροφόρων. Για τον λόγο αυτό όσοι υποστήριζαν ότι οι γυναίκες είναι το ασθενές φύλο, απατώνται οικτρά, οι γυναίκες αυτές τους διαψεύδουν με έργα.

Η περίπτωση των γυναικών τούτων (που τις θυμόμαστε ιδιαίτερα την δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα) είναι η απόδειξη ότι την ισχύ μας δεν μπορούμε να την μετράμε με μυϊκή δύναμη, που κάποιες φορές είναι και επίπλαστη, πάντα παροδική.


Το θάρρος είναι ζήτημα ψυχής και αν υπάρχει, εκείνη γίνεται η τροφοδότρια για να ξεπεραστούν τα όποια εμπόδια, να βρεθούν οι δυνάμεις, να προχωρήσουμε ώστε κάποια στιγμή να δικαιωθούμε ενώπιον των άλλων και στην ιστορία.


Ένας Τον πρόδωσε, ένας Τον αρνήθηκε, ένας Τον αμφισβήτησε αυτοί είναι οι Μαθητές Του. Εκείνες κάνουν την υπέρβασή τους. Τα αργύρια, ο φόβος της αποδοκιμασίας, το δίλλημα είναι πλέον υπόθεση των ανδρών. Η όντως μεγαλοψυχία φαίνεται στις γυναίκες, η τόλμη έγινε συνώνυμη πλέον με τις πράξεις τους.


Μάθαμε όλοι μας να τιμάμε κάποιον και να τον πλησιάζουμε όταν είναι ένδοξος, όταν είναι χρήσιμος, όταν κάτι θα λάβουμε απ΄ αυτόν, ας είναι και ο Θεός ακόμα. Ζούμε και κινούμαστε με βάση τα συμφέροντά μας. Το ζήτημα είναι πως θα του φερθούμε όταν πάψει να είναι ισχυρός κάποιος, όταν φαινομενικά δεν θα μας είναι ωφέλιμος. Οι μαθητές Του αν και ήταν στην συνοδεία Του, είδαν και άκουσαν πολλά, είχαν χαθεί. Η θέση τους ήταν δίπλα Του και όχι μακριά Του. Τον φιλοξένησαν με τον τρόπο τους στην ζωή τους, Τον φιλοξενεί ο Νικόδημος σε ολοκαίνουργιο μνημείο.


Ο καθένας έχει τιμηθεί από Τον Θεό με κάποια θέση, μικρή ή μεγάλη. Το ζήτημα είναι πόσο την τιμάμε και την αξιοποιούμε. Κάποια άλλοι τίμησαν την θέση τους, είναι αυτοί που τους θυμόμαστε την ίδια ημέρα με τις Μυροφόρες. Ο Νικόδημος άρχων στους Ιουδαίους, κρυφός μεν μαθητής πριν, φανερός ύστερα. Είναι παρών όταν ο Χριστός ενταφιαζόταν μετά από ατιμωτικό σταυρικό θάνατο. Μαζί του το συναξάρι μνημονεύει και τον Ιωσήφ, πλούσιο, αριστοκράτη, βουλευτή στο αξίωμα. Είναι εκείνος που τόλμησε, ζήτησε, κήδευσε, χάρισε Τάφο στον Ιησού. Δανεική και η τελευταία επίγεια κατοικία του Κυρίου, τίποτα δικό Του, αν και είναι ο πλάστης των ορατών και αοράτων. Και οι δύο προαναφερθέντες άνδρες τίμησαν την θέση τους, γι΄ αυτό και τιμήθηκαν από την Εκκλησία με το να τους θυμόμαστε σε ιδιαίτερη θέση μέσα στην λαμπροφορούσα και χαρμόσυνη περίοδο που διανύουμε.


Η θέση κοντά στον Χριστό, ως βαπτισμένα παιδιά στ΄ όνομά Του, απαιτεί να ξεφύγουμε από τα συνηθισμένα, χρειάζεται υπέρβαση ορίων. Για να έχουμε μια ευχάριστη συνάντηση με Εκείνον θα πρέπει να ξεπεράσουμε ενδοιασμούς, φοβίες, προκαταλήψεις. Το θράσος των φρουρών που στέκουν και φυλάνε ένα Νεκρό - ένδοξο όμως - έρχονται και το αντιμετωπίζουν γυναίκες απλές. Απέδειξαν γνωστές και άγνωστες, οι επώνυμες και ανώνυμες Μυροφόρες ήταν μεν εκπρόσωποι αδύναμου φύλου, στην όψη αλλά ισχυρού στην ουσία, αφού η ρωμαλεότητα είναι στην καρδιά. Και όταν εκεί υπάρχει δεν χάνεται ποτέ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Χριστός Ανέστη

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Οι άνθρωποι καταδίκασαν το Θεό σε θάνατο. Αυτός διά της αναστάσεως του, τούς καταδικάζει στην αθανασία. Στα χτυπήματα ανταποδίδει εναγκαλισμούς, στις ύβρεις -ευλογίες, στο θάνατο αθανασία. Ουδέποτε οι άνθρωποι επέδειξαν περισσότερο μίσος απέναντι στο Θεό παρά όταν τον σταύρωσαν και ουδέποτε ό Θεός επέδειξε περισσότερη αγάπη απέναντι στους ανθρώπους παρά όταν αναστήθηκε. Οι άνθρωποι ήθελαν και το Θεό να καταστήσουν θνητό, αλλά ό Θεός με την ανάσταση του κατέστησε τούς ανθρώπους αθανάτους. Αναστήθηκε ό εσταυρωμένος Θεός και θανάτωσε το θάνατο. Πλέον δεν υπάρχει θάνατος. Ή αθανασία περιέβαλε τον άνθρωπο και όλους τους κόσμους του. Ή ανθρώπινη φύση, διά της αναστάσεως του Θεανθρώπου, ανεπιστρεπτί οδηγούμενη προς την αθανασία, έγινε φοβερή και για τον ίδιο το θάνατο. … Ή αθανασία έγινε ή δεύτερη φύση του άνθρωπου, έγινε φυσική στον άνθρωπο, ό δε θάνατος αφύσικος.»    

Ποια είναι διαφορά...

Κάποτε ένας μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του:«Ποια είναι η
διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»
Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή, ωστόσο έχει μεγάλες
συνέπειες. Έλα θα σου δείξω την Κόλαση»... Μπήκαν σε ένα
δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων κάθοταν γύρω από
μια τεράστια χύτρα γεμάτη ρύζι. Όλοι όμως έμοιαζαν
απελπιστικά πεινασμένοι.Ο καθένας είχε από ένα παράξενο
κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως
τη χύτρα, κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι που
δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα του. Η πείνα και η
ταλαιπωρία ήταν φοβερή.


-«Έλα» είπε μετά ο δάσκαλος. «Τώρα θα σε πάω στον
Παράδεισο». Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το
πρώτο, υπήρχε η ίδια χύτρα ρυζιού, οι ίδιοι ανθρώπων και τα
ίδια περίεργα κουτάλια. Εκεί όμως όλοι έμοιαζαν πραγματικά
ευτυχισμένοι.


-«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί εδώ είναι όλοι
ευτυχισμένοι, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι,
τη στιγμή που όλα είναι ίδια και πανομοιότυπα;»


Ο δάσκαλος χαμογέλασε και απάντησε: «Εδώ έμαθαν να ταΐζουν ο
ένας τον άλλον».

Οσία Μαρία η Αιγυπτία (Ρωσική έκδοση)

25η Μαρτίου

 

 

«Ας χαρούμε τη μεγάλη μας γιορτή, είν’ η γιορτή της πίστης και της λευτεριάς, που προμηνά τον ερχομό του Λυτρωτή και των προγόνων διαλαλεί την αρετή».
25^η Μαρτίου. Μέρα Χριστιανισμού. Μέρα Ελληνισμού. Διπλή γιορτή, διπλή χαρά, διπλό το σημερινό το πανηγύρι!
Ως χριστιανοί γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Πανηγυρίζουμε το κοσμοσωτήριο μήνυμα, το «Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου». Πριν 2012 «ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις» κατέρχεται στη γη.
Ως Έλληνες γιορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την ηρωική επανάσταση του ’21 ενάντια στον τουρκικό ζυγό.
400 χρόνια «όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Και ξαφνικά, αυτός ο λαός ορθώνει το ανάστημά του και βροντοφωνάζει με θαυμαστή παρρησία, προς κάθε κατεύθυνση, το μυριόστομο ύμνο «Χαίρε ώ χαίρε ελευθεριά».
Η πρώτη γιορτή υπενθυμίζει αγώνες για την κατάκτηση της ηθικής ελευθερίας του ανθρώπου.
Η δεύτερη προϋποθέτει θυσίες για την απόκτηση της πολιτικής ελευθερίας του ατόμου. Και τα δυο δε είδη της ελευθερίας, είναι θεόσδοτα δώρα πρωταρχικής σημασίας.
Στρέφοντας όμως τη σκέψη μας στον εθνικό εορτασμό, θα δούμε έναν λαό ραγιάδων, σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή, με μια θεμελιακή πίστη να σηκώνει το σταυρό του και να ανεβαίνει το μονοπάτι της λευτεριάς.
Ένας λαός που αν είχε μονάχα λογική θα γεμίζαμε, ακόμη και σήμερα, πεσμένοι στα γόνατα, τους ναργιλέδες και τα χαρέμια των αφεντάδων. Αυτός ο λαός όμως, μια ανοιξιάτικη μέρα ξαναφαίνεται ωραίος και ανεπανάληπτος ,πηδάει απ’ την όχθη της λογικής και φτάνει στα σύνορα της ποίησης και του θρύλου, γιατί υπερασπίζεται:
«μια φλούδα γης κι εσύ Χριστέ μου τον ευλογείς,
για να γλιτώσει αυτή τη φλούδα, απ’ το τσακάλι και την αρκούδα».
Aυτό που «άλλοι το λεν ελευθεριά κι άλλοι το λεν Ελλάδα» αυτός ο λαός μάχεται στους αιώνες.
«Από την Ήπειρο στο Μοριά κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια».
Ο καημός για λευτεριά γίνεται καριοφίλι που βροντολογά σ’ όλες τις βουνοκορφές και δεν αφήνει ήσυχο τον τύραννο. Γίνεται τραγούδι, γιατί με το τραγούδι υψώνεται της πολιτείας το κάστρο, ακούγεται από κορφή σε κορφή, κατεβαίνει σε στεριές και θάλασσες, μπαίνει στις καρδιές, τις ηλεκτρίζει και αρχίζουν να το τραγουδούν με συγκεκριμένη έκφραση με το στόμα του Ρήγα: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…» και ανάβει η φλόγα της λευτεριάς.
Και να η άνοιξη. Κι όλοι μπροστά, αγρότες και ξωμάχοι που αφήνουν τα χωράφια τους και γίνονται καπεταναίοι και τουρκοφάγοι. Θαλασσινοί και ταξιδιάρηδες που γίνονται ναύαρχοι και μπουρλοτιέρηδες. Έμποροι και γραμματιζούμενοι παλμός και οδηγός του λαού. Και διδάσκουν οι Έλληνες πως η ανδρειοσύνη «δεν μετριέται με το στρέμμα, μα με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
25^η Μαρτίου κι έχουν περάσει από τότε 190 άνοιξες. Και είναι σαν χθες. Σαν σήμερα. Τότε που σηκώθηκαν τα γιαταγάνια και οι ψυχές ολόρθες στο λυκόφως του κόσμου φώναξαν το «ελευθερία ή θάνατος», απλά, λιτά, περήφανα, σα να έλεγαν «καλημέρα» στο χάροντα. Και στην αθανασία!

Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ  ΑΘΕΟΥΣ

"Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να' ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται.Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.

Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους.

Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες"!

Ελεύθερος είναι ο σταυρωμένος

Ελεύθερος είναι ο σταυρωμένος

Οι παλικαρισμοί του Αποστόλου Πέτρου είναι φάσματα παροδικά, ανίσχυρα στους πειρασμούς της ζωής. Λυγίζει το παλικάρι το μεγάλο μπροστά σε μια παιδίσκη. Ο ληστής δεν φοβήθηκε, γιατί ήταν σταυρωμένος. Ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό, γιατί φοβήθηκε το σταύρωμα, Ελεύθερος είναι ο σταυρωμένος. Δεν φοβάται ο νεκρός τον θάνατο. Δεν χάνει κανείς αυτό που δεν έχει. Κανείς ασφαλισμένος δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό. Κανείς που αμύνεται κοσμικά, σαν τον Πέτρο, δεν πιστεύει. Θα ομολογήσει αναπόφευκτα την αλήθεια (μετ' αναθεματισμού και όρκου) ότι δεν γνωρίζει τον Χριστό.

Και τότε, μετά την επώδυνη αυτή κένωση και αίσθηση της ολικής άγνοιας, θα έλθει το κλάμα, η συντριβή, η Χάρη. Και από εκεί θα ανατείλει ο ήλιος, θα βλαστήσει η πίστη. Λιωμένος από το πολύ κλάμα, σαν μωρό παιδί, γίνεται πάλι ο βράχος της πίστεως. Γι' αυτό ο Κύριος θα παραγγείλει: «Είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω» ( Μάρκ. 16, 7).

Αρχ. Βασίλειος Γοντικάκης

Η ελπίδα του Σταυρού

Η ελπίδα του Σταυρού

Η Γ΄ Κυριακή Νηστειών ονομάζεται της Σταυροπροσκύνησης. Αυτή τη μέρα ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του Ναού. Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου αλλά της νίκης και της χαράς. Βρισκόμαστε στη μέση της Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή την κόπωση, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη. Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής: «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει» (Μάρκ 8, 34). Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και να ακολουθήσουμε τον Χριστό αν δεν ατενίζουμε τον Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Έτσι ανανεωμένοι και καθησυχασμένοι θα αρχίσουμε τώρα το δεύτερο μέρος της Σαρακοστής, ατενίζοντας ήδη το ελπιδοφόρο Φως της Ανάστασης που διαλύει το σκοτάδι του θανάτου και κάθε φθοράς.

 Πρέπουσα ἀπάντηση στήν εἰρωνεία τῶν ξένων ἀπό τήν Γερόντισσα Γραβριηλία

Ἡ Γερόντισσα Γαβριηλία πραγματοποίησε πάρα πολλά ταξίδια σέ ὅλο τόν κόσμο, γιά Ἱεραποστολικούς καί φιλανθρωπικούς σκοπούς. Δίδασκε τούς γηγενεῖς κατοίκους μέ τό βίωμά της καί ὄχι μέ "κρύα" καί ἐγωϊστικά κηρύγματα πού ἀπωθοῦν ἀκόμη καί τόν πιό καλοπροαίρετο. Δέν ἐπεδίωκε τήν αὐτοπροβολή, οὔτε τήν ἐπιβολή τῆς Ὀρθοδοξίας. Καθώς ὅπως ἡ ἴδια ἔλεγε ἡ Ὀρθοδοξία ἐπιλέγεται ἐλεύθερα καί ἀβίαστα ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ἀξίζει νά τονίσουμε, ὅτι ἡ Γερόντισα, σέ καμμία περίπτωση δέν ἔπεσε στήν πλάνη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ θρησκευτικοῦ συγκριτισμοῦ ὅπως τήν κατηγόρησαν, ἐπειδή διατηροῦσε φιλίες μέ ἀλλόθρησκους και ούτε προσευχήθηκε μαζί τους. Εἶχε γίνει δέκτης πολλῶν χαρισμάτων. Ἐπίσης, γνώριζε ἀρκετές ἰατρικές μεθόδους γί΄αὐτό καί ἔλαβε προσκλήσεις ἀπό γιατρούς καί χειρουργούς της ἐποχῆς. Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε ἕνα χαριτωμένο περιστατικό πού πραγματοποιήθηκε στήν Ἀγγλία κατά τήν....

ἐργασία της σέ ἰατρεῖο Ἄγγλου ὀρθοπεδικοῦ, ἀπό τό βιβλίο: "Ἡ Ἀσκητική της Ἀγάπης", Γαβριηλίας Μοναχῆς.

Μία φορά, μία πελάτισσα τοῦ Ἰατρείου, τῆς ἔκανε ἐρωτήσεις. "Εἴσαστε Γαλλίδα ἀγαπητοί μου; "Ὄχι, εἶμαι Ἑλληνίδα". "Δέν μοῦ λέτε, οἱ Ἕλληνες φορᾶνε παπούτσια, ἤ περπατοῦν ξυπόλυτοι;" "Νά σᾶς πῶ" τῆς λέει πολύ σοβαρά, "πρό 2000 ἐτῶν πού εἴμασταν οἱ πιό πολιτισμένοι ἄνθρωποι τῆς γής, γυρίζαμε μέ πέδιλα. Ἔκτοτε, χάσαμε τόν πολιτισμό μᾶς μιμούμενοι ἄλλους Λαούς καί τώρα πιά...δυστυχῶς, φορᾶμε κι ἐμεῖς παπούτσια!"

Παναγία καί ὁ κλόουν

Μία ψυχωφέλιμη ἱστορία πού δείχνει πόσο ἀπέχει ὁ εὐσεβισμός καί οἱ στενές ἠθικιστικές ἀντιλήψεις ἀπό τήν πίστη μας

Ὁ Πέτρος Γκουερέν ἦταν σπουδαῖος κλόουν. Τά χρόνια ὅμως πέρασαν, γέρασε καί δέν ἔβρισκε πιά δουλειά. Ἀπελπισμένος καί γιά νά μή πεθάνει τῆς πείνας, πῆρε τό δρόμο γιά ἕνα μοναστήρι ἀφιερωμένο στήν Παναγία. Ἴσως οἱ καλόγεροι νά τόν φιλοξενοῦσαν γιά λίγο. Πραγματικά, ὁ ἡγούμενος τόν κράτησε ἐκεῖ, γιά νά κάνει κάποιο θέλημα. Ὁ Πέτρος χάρηκε. Κι ἤθελε νά εὐχαριστήσει τήν Παναγία γι’ αὐτό. Δέν ἤξερε ὅμως γράμματα, γιά νά μπορεῖ νά διαβάζει στά μεγάλα βιβλία καί νά τῆς ψέλνει ὕμνους, ὅπως οἱ καλόγεροι. Ἀλλά κάτι σκέφτηκε νά κάνει κι αὐτός… Κι ἕνα μεσημέρι, πού οἱ καλογέροι ἡσύχαζαν στά κελιά τους, ὁ Πέτρος χάθηκε. Ὁ ἡγούμενος, θέλοντας νά τόν στείλει σέ κάποιο θέλημα, ἔψαξε νά τόν βρεῖ. Τόν γύρεψε παντοῦ μά δέν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμή πέρασε καί μπροστά ἀπ’ τή δυτική πόρτα τῆς ἐκκλησίας κι ἀπ’ τό μεγάλο τζάμι τῆς ἔριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στήν ἐκκλησία. Καί τί νά δεῖ! Ὁ Πέτρος ἦταν μπρός στή μεγάλη εἰκόνα τῆς Παναγίας κι ἔκανε τοῦμπες καί χίλια δύο ἀκροβατικά. Μία περπατοῦσε μέ τά χέρια, μία ἰσορροποῦσε μόνο πάνω στό ἕνα χέρι, μία κυλοῦσε στηριγμένος στίς ἄκρες τῶν ποδιῶν καί τῶν χεριῶν σάν τροχός.

Ὁ ἡγούμενος ἀναστατώθηκε ἀπ’ αὐτά πού....

ἔβλεπε. Τά πέρασε γιά μεγέλη ἀσέβεια κι ἦταν ἕτοιμος νά τοῦ βάλει τίς φωνές. Ἦταν ἀκριβῶς ἡ στιγμή πού ὁ Πέτρος, ἀκουμπώντας μόνο πάνω στό κεφάλι του, ἔπαιζε στά πόδια του, τά γυρισμένα πρός τά πάνω, τό παλιό του μπαστούνι τῶν κλόουν. Κι εἶχε ἀναψοκοκκινίσει τό γέρικο πρόσωπό του κι εἶχαν φουσκώσει οἱ φλέβες τοῦ λαιμοῦ του καί ποτάμι ἔτρεχε ὁ ἱδρώτας ἀπό τό μέτωπό του.

Ἕτοιμος ἦταν νά τοῦ βάλει τίς φωνές ὁ ἡγούμενος. Μά ἐκείνη τή στιγμή τοῦ φάνηκε πώς εἶδε τήν Παναγία ἐκεῖ ἀπό τή μεγάλη εἰκόνα ν’ ἁπλώνει τό χέρι της, νά σκύβει καί μέ τήν ἄκρη τοῦ μανδύα της νά σκουπίζει τόν ἱδρώτα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Πέτρου. Ἀνατριχίασε ὁ ἡγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε καί ψιθύρισε τρέμοντας: » Συγχώρεσε μέ, Παναγία μου. Ἐσύ ξέρεις ποιός σέ τιμᾶ καί σέ δοξάζει καλύτερα …»

Σπανουδάκης: "Ἐμπνέομαι ἀπό τόν Χριστό, τήν Ἑλλάδα, τόν ἥλιο, τή θάλασσα, τή μοναξιά, τόν πόνο, τό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση"

Σπανουδάκης: "Ἐμπνέομαι ἀπό τόν Χριστό, τήν Ἑλλάδα, τόν ἥλιο, τή θάλασσα, τή μοναξιά, τόν πόνο, τό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση"

"Aὐτή ἡ κρίση εἶναι κρίση πίστης"

Μέ ἀφορμή τίς δύο προγραμματισμένες ἐμφανίσεις του στό Μέγαρο Μουσικῆς Ἀθηνῶν, στίς 24 καί 25 Μαρτίου, ὁ διακεκριμένος συνθέτης, Σταμάτης Σπανουδάκης, μιλᾶ γιά τά πρῶτα του βήματα στή μουσική, τήν πηγή ἔμπνευσής του ἀλλά καί τήν Ἑλλάδα.

Ἡ πρώτη σας ἐπαφή μέ τή μουσική. Τη θυμάστε; Τί σᾶς ὁδήγησε σέ αὐτήν;

Ἀνεπιφύλακτα ὁμολογῶ ὅτι ἡ δυνατότερη ἐπιρροή μου ἦταν οἱ Beatles. Καί ὅλη ἡ μαγική μουσικά δεκαετία τοῦ '60, μέ τς ἀτέλειωτες πρωτογενεῖς μουσικές δημιουργίες της. Ἀργότερα ἀγάπησα καί σπούδασα τήν κλασσική μουσική καί πολύ ἀργότερα, λόγω κυρίως τῆς πίστης μου, περιπλανήθηκα στά εὐγενικά καί μυστικά μονοπάτια τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς.

Πόσο ἔχει ἀλλάξει ἡ μουσική σας στό πέρασμα τῶν χρόνων;

Ἐλπίζω πολύ καί εὔχομαι πρός τό καλύτερο. Παρ’ ὅλα αὐτά, κάποιες στιγμές εἶναι ἀξεπέραστες καί εἶναι ἴσως αὐτές ἀκριβῶς πού σηματοδοτοῦν καί ὑποδεικνύουν κάθε φορᾶ τόν μελλοντικό δρόμο μου. Ἄλλωστε, ὅλες οἱ μεγάλες ἀλλαγές γίνονται συνήθως, ὅταν πάψεις νά....

τίς περιμένεις.

Ἕνα μεγάλο μέρος τῶν μουσικῶν συνθέσεών σας ἔχουν ἐθνική ἤ θρησκευτική χροιά. Ἀπό ποῦ ἀντλεῖτε τήν ἔμπνευσή σας;

Ἀπό τόν Χριστό, τήν Ἑλλάδα, τόν ἥλιο, τή θάλασσα, τή μοναξιά, τόν πόνο, τό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση. "Καί παρέα μέ τούς μύθους, ταξιδεύω στ' ἀνοιχτά, γιατί ὅ,τι εἶναι κρυμμένο, μυστικό καί μαγεμένο, ἀγαπάω ἀληθινά".

Ὑπάρχει λόγος ποῦ ἐπιλέξατε τήν περίοδο τῆς 25ης Μαρτίου γιά τή συναυλία σας;

Εἶναι νομίζω προφανής. Χρόνια τώρα μέ τήν μουσική τούς στίχους μου, ἀλλά καί τά ὅσα κατά καιρούς λέω, θέλω νά βοηθήσω νά μήν ξεχαστοῦν αὐτά πού ἀγαπάω. Καί μήν φανταστεῖτε ὅτι δυσκολεύομαι σ΄ αὐτόν τόν δρόμο ἤ ἀγκομαχῶ. Εἶναι κάτι πού τό κάνω ἐντελῶς φυσικά. Σάν νά ἀναπνέω. Ἡ μόνη καί μόνιμη ἀπορία μου εἶναι γιατί δέν τό κάνουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες.

Τί εἶναι γιά ἐσᾶς ἡ Ἑλλάδα μέ λίγες λέξεις ἤ μέ μία συγκεκριμένη φράση ἤ σκέψη;

Σκληροί καιροί, μές τήν φωτιά, ἑφτά καημοί, πληγές ἑφτά.

Κι ἐγώ κρατῶ κλαδί ἐλιᾶς, κι ἐσύ νά κλαῖς, σάν μέ κοιτᾶς.

Ἑλλάδα στούς ὤμους, τή γῆ κουβαλᾶς, ἐσύ, ποῦ χάραξες τούς δρόμους,

τή φωνή σου νά βρεῖς ζητάς

Σάν μία γιορτή ἄπ/ τά παλιά, χρυσή ἐποχή θαρθεῖς ξανά.

Σέ μία τόσο δύσκολη περίοδο γιά τόν τόπο μας δέν θά μπορούσαμε νά ἀποφύγουμε, ἔστω καί μία ἐρώτηση γιά τήν κρίση. Τί πιστεύετε ὅτι μᾶς ἔφερε ἐδῶ καί τί πιστεύετε ὅτι θά μᾶς ὁδηγήσει στό τέλος τοῦ τοῦνελ;

Αὐτό πού θά ‘θελα νά πῶ εἶναι ὅτι αὐτή ἡ κρίση εἶναι κρίση πίστης. Αὐτήν ἀφήσαμε καί πληρώνουμε τό τίμημα. Ἀνταλλάξαμε τό χρυσό μέ μπιχλιμπίδια, εὐρωπαϊκά καί ἄλλα. Αὐτό τό χρυσάφι τῆς πίστης μᾶς ἕνωνε καί μᾶς καθόριζε χρόνια τώρα. Αὐτό δημιουργοῦσε παλληκάρια, ἑτοίμαζε ψυχές καί σφυρηλατοῦσε χαρακτῆρες. Ἔχει ὅμως ὁ καιρός γυρίσματα.

Η δύναμη της ευχής Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με

Η δύναμη της ευχής Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με

Διάλογος ενός υποτακτικού με τον γέροντά του, τον πατέρα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη:

- Πάτερ Εφραίμ, γέροντά μου, λέω την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
- Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος, και καίγεται, και φεύγει.
- Ε, καλά παιδί μου, θέλεις να δεις θαύμα, από την ευχή, απ’ την προσευχή;
- Και βεβαίως θέλω!
- Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στο Θεό να σου δείξει ένα θαύμα να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή. Αυτό το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» που στην οποίαν ευχή αναφέρονται όλα τα πατερικά μας βιβλία. Και ειδικότερα βέβαια η φιλοκαλία.

Έκανε προσευχή ο γέροντας, έκανε νηστεία, τριήμερο νηστεία, μόνο με λίγο νερό.
- Έλα δω παιδί μου τώρα, του λέει, ύστερα από τις τρείς ημέρες, του έδωσε ένα καλάθι – ξέρετε τι ήταν τα καλάθια; – και
- Πήγαινε να το γεμίσεις νερό.
- Γέροντα, λέει, με συγχωρείς. Τα μυαλά τα έχω. Το λογικό το έχω, πώς θα γεμίσει αυτό νερό; Γεμίζει το καλάθι νερό; Βρέχεται, ναι, αλλά να γεμίσει νερό;
- Καλά παιδί μου, του λέει, δεν ήθελες να δεις ένα θαύμα;
Λέει:
- Μάλιστα.
- Ε, και να δεις τι δύναμη έχει η ευχή; Το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» τι δύναμη έχει; Γιατί την παντοδυναμία της ευχής την παίρνει απ’ τον παντοδύναμο Θεό, διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι και σωτήρας του κόσμου, αλλά είναι και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού. Δε θέλεις να τη δεις;
- Πώς, πώς, πώς!
- Ε, κάνε αυτό που λέω, αλλά θα λες την ευχή, όλο την ευχή. Θα πάς και θάρθεις χωρίς να την διακόψεις καθόλου. Θα λες συνέχεια «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
- Νά ‘ναι ευλογημένο.

Πάει λοιπόν στο δρόμο, περπατάει να πάει μέχρι την, εκεί που ήταν το νερό,
- «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Και βάζει το καλάθι στη βρύση από κάτω.
Το νερό γεμίζει το καλάθι! Και το καλάθι δεν τρέχει!
Δεν βγάζει ούτε από τα πλάγια, ούτε από κάτω σταγόνα νερό. Συνέχεια όμως, δεν διακόπτει την ευχή και τη λέει.
- «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Εννοείται βέβαια ότι ο γέροντας, ο Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, στο κελάκι του προσηύχετο για να δείξει ο Θεός θαύμα στον παραγιό του. Το γέμισε το καλάθι. Μόλις το είδε, τρέχει λοιπόν, να το δείξει στον γέροντά του. Να του πει δηλαδή ότι «Γέροντα, το καλάθι γέμισε νερό, και δεν τρέχει».

Στον δρόμο λοιπόν πηγαίνοντας αυτά τα πενήντα μέτρα, φανερώνεται ο διάβολος, αλλά με ανθρώπινη μορφή. Σαν καλόγεροι, σαν καλόγερος. Του λέει:
- Καλόγερε, του λέει, πού πάς;
- Πάω στο γέροντά μου.
- Πώς σε λένε;
- Γεώργιο.
- Πόσα χρόνια έχεις εδώ;
Λέει «πέντε – έξι».
- Και τι δουλειά κάνεις; Τι διακόνημα έχεις;
- Φτιάχνουμε σφραγίδια.

Με τον διάλογο, αδειάζει το καλάθι και το νερό φεύγει από κάτω ολόκληρο. Έπιασε την αργολογία, άφησε την ευχή. Πήγε στο γέροντά του με άδειο το καλάθι.
- Τι συμβαίνει παιδί μου; Γιατί μου φέρνεις το καλάθι άδειο;
- Γέροντα έτσι και έτσι.
- Αααα. Άφησες την ευχή παιδί μου. Και έπιασες διάλογο και διάλογο με αυτόν που φαινόταν σαν καλόγερος αλλά δεν ήταν καλόγερος, αλλά ήταν ο διάβολος. Εάν δεν του μιλούσες, το καλάθι θα ήταν γεμάτο νερό. Τώρα όμως που μίλησες και άφησες την ευχή, έφυγε το νερό. Βλέπεις λοιπόν, όταν έλεγες και όσο έλεγες την ευχή το καλάθι κρατούσε το νερό. Όταν τη σταμάτησες και άρχισες την αργολογία σου, έφυγε το νερό. Η προσευχή, το κομποσκοίνι με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», η ελεημοσύνη, η πνευματική, διότι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» είναι πνευματική ελεημοσύνη, νικά το έλεος του Θεού. Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη απ’ αυτό το έλεος του Θεού [δηλ. το έλεος του Θεού μπορεί να σβήσει κάθε δική μας αμαρτία]. Το έλεος του Θεού είναι μεγάλο. Ο Γέρων Ιωσήφ, ο όσιος, μας είχε πει ότι όχι μόνον με τη Θεία Λειτουργία, αλλά και με το κομποσχοίνι, με τη λεγομένη νοερά προσευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», βγάζεις ψυχές απ’ την Κόλαση και τις βάζεις στον Παράδεισο. Προσευχότανε ο γέροντας Ιωσήφ αρκετόν καιρό, και στο τέλος, όπως μας είπε, είδε όραμα που η ψυχή του είπε «Μεγάλη μου η μέρα σήμερα, πηγαίνω στο καινούργιο μου σπίτι, και αυτό το οφείλω σε σένα». Έτσι λοιπόν πληροφορήθηκε ότι σώθηκε η ψυχή.

Ένας Εβραίος αποφάσισε να γίνει χριστιανός

 

Ένας Εβραίος αποφάσισε να γίνει χριστιανός και θέλησε να εξετάσει τις εκδοχές του χριστιανισμού για να επιλέξει.
Βρίσκει λοιπόν έναν ορθόδοξο, έναν προτεστάντη κι έναν παπικό.
Τους λέει τις προθέσεις του κι εκείνοι συμφωνούν να τον "ξεναγήσουν" στις εκκλησίες τους.

Πάει ο Εβραίος με τον προτεστάντη μια Κυριακή, μπαίνει στο ναό και βλέπει τους ανθρώπους τακτοποιημένους με τα καλά τους ρούχα, ο καθένας στο κάθισμα του, μπροστά από τον κάθε πιστό μια Καινή Διαθήκη, η χορωδία να λέει τους ύμνους αρμονικά, τα πάντα να λάμπουν από καθαριότητα και μετά το τέλος όλοι του φερθήκαν ευγενικά με πολύ καλούς τρόπους.

Την επόμενη Κυριακή συνεννοήθηκε με τον παπικό να πάει στο δικό του ναό.
Μπαίνει μέσα, πλένει τα χέρια, ρίχνει το κέρμα ν ανάψει το λαμπάκι αντί για κερί και κάθεται.
Ούτε εκεί όρθιοι, όλοι στα καθίσματά τους με τάξη και αρμονια.
Ακουσε και την εγκύκλιο του Πάπα, είδε και τις φωτογραφίες του που δέσποζαν ακόμα και εντός του ναού.
Πέρασε η ωρα, τέλειωσε η λειτουργία ,τον καλοδεχθήκαν, τον κέρασαν κι έφυγε.

Την τρίτη Κυριακή κανόνισε να πάει στην ορθόδοξη εκκλησία.
Μπαίνει μέσα και βλέπει άλλους να μιλάνε μεταξύ τους, πολλούς όρθιους γιατί δεν έφθαναν τα καθίσματα, τη νεωκόρο να μαλώνει με μια κυρία γιατί της έσβησε γρήγορα το κερί που άναψε, άκουγε τα μωρά να τσιρίζουν και να μη τα παρατηρεί κανείς, ο παπάς να φωνάζει στον ψάλτη να τελειώσει τα τεριρέμ κλπ.
Μόλις τελείωσε η λειτουργία άρχισαν και τα μνημόσυνα, όπου άλλοι έβγαιναν στην εκκλησία κι άλλοι έμπαιναν με θόρυβο και φασαρία..
Ο ορθόδοξος απογοητεύτηκε από την εικόνα που είδε ο προσήλυτος Εβραίος.

Την επόμενη εβδομάδα συναντήθηκαν όλοι για να μάθουν τι αποφάσισε ο Εβραίος.
Όταν βρεθήκαν όλοι μαζί τους λέει:
Στην προτεσταντική εκκλησιά είδα μεγάλη τάξη και ευγένεια.
Στην παπική είδα μεγάλη αφοσίωση στον πνευματικό σας αρχηγό και τις οδηγίες του ιερέα σας.
Στην ορθόδοξη εκκλησια είδα τέτοιο μπάχαλο που δεν το περίμενα!!!
Ο ορθόδοξος σκυθρώπιασε απογοητευμένος, ενώ οι άλλοι δυο αναθάρρησαν.

Και καταλήγει ο Εβραίος:
Θα γίνω ορθόδοξος!!!
Μα πώς; αναρωτιούνται οι άλλοι.
Ακούστε, λέει ο Εβραίος.
Τα δικά σας δικαιολογούνται με την τάξη που έχει ο ένας και την πειθαρχία που έχει ο άλλος.
Τούτο εδώ -και δείχνει τον ορθόδοξο- δεν δικαιολογείται αλλιώς.
Με τέτοιο μπάχαλο, μόνο αν έχεις τον Θεό μαζί σου διατηρείσαι 2000 χρόνια !

Το μίσος των καθολικών για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά!

Ο Αγιος Γρηγόριος έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εκκλησιαστική ιστορία της Ορθοδοξίας. Κι αυτό, γιατί κάποιος Βαρλαάμ, Καλαβρός στην καταγωγή προερχόμενος από τους καθολικούς και στην ιδέα φιλόσοφος, ήρθε από τη Δύση και προσπάθησε να επηρεάσει τις θεολογικές τάσεις της Ανατολής. Πολλούς κατατρόπωσε στις συζητήσεις, κι ήταν τόσο λογικοφανής, που κανείς δε τολμούσε να τον αντικρούσει, μάλλον δε, αποκτούσε συνεχώς οπαδούς. Στη δύσκολη αυτή στιγμή, που απειλούνταν με νόθευση τα δόγματα της Εκκλησίας, που γελοιοποιούνταν η νοερά προσευχή και οι πνευματικές καταστάσεις που είχαν σχέση μ’αυτήν, ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προσέτρεξε και αναχαίτισε τον αιρετικό Καλαβρό.

Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έμειναν γνωστά με την ονομασία «Ησυχαστικές έριδες», γιατί το επίμαχο ζήτημα ήταν άν πρέπει να μονώνεται κανείς και να πιέζει τον εαυτό του στην τέλεση της ευχής ή να κάθεται στις αίθουσες διδασκαλίας και να φιλοσοφεί. Πολλά από τα συγγράμματα του Αγίου είχαν αποδέκτες και τους μοναχούς της Σκήτης της Βέροιας.

Όταν έχασε το παιχνίδι ο Βαρλαάμ έφυγε πίσω στην Ιταλία, αλλά άλλοι συνεχιστές του δημιούργησαν προβλήματα με πρώτο τον Ακίνδυνο. Και σε αυτές όμως τις προστριβές και συνοδικώς ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι θεολογικές και ορθές απόψεις του επικράτησαν. Ο δε Αγιος, καταξιώθηκε να γίνει αρχιερέας και μητροπολίτης της Θεσσαλονίκης. Αφού μετά από περιπέτειες και ομηρεία στην Μικρά Ασία από τους Τούρκους, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, εκεί λίγα χρόνια μόλις μετά, το 1359 άφησε την τελευταία του πνοή.

Το τίμιο σώμα του, μετά από την εκταφή, υπήρξε άφθαρτο, δηλαδή δέν σάπισε, αλλά ευωδίαζε και θαυματουργούσε.Στούς λατίνους όμως, τους υποτελείς του Πάπα ήταν χονδρό αγκάθι η ενθύμιση του Αγίου και μάλιστα ολόσωμου. Γι αυτό πολλες φορές τον συκοφαντούσαν λέγοντας, πως για τα αμαρτήματά του έμεινε «άλυωτος», δέν δέχθηκε από απέχθεια η γή να τον διαλύσει «στα εξ ων συνετέθη»!

Τον 19^ο αιώνα ο ναός του Αγίου καταστράφηκε από φωτιά και το τίμιο σκήνωμά του κάηκε αφήνοντας μόνον τα οστά ανέπαφα!

Τόσο γινάτι κράτησαν οι καθολικοί που όταν τυπώνονταν οι εκκλησιαστικές μας ακολουθίες στην Βενετία -κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας- ο Δόγης έδινε την άδειά του για την έκδοση, μόνον εφόσον δέν υπήρχε σχετική αναφορά στον Αγιο. Έτσι για αρκετά χρόνια που κυκλοφορούσαν τα έντυπα από την Βενετία, η γιορτή του είχε σχεδόν ξεχαστεί.

Περί τα μέσα και τέλη του 20^ου αιώνα, επανήλθε η μνήμη των ενδόξων αγώνων του και έλαβε την πρέπουσα θέση στον χώρο των Ορθόδοξων ναών.

pentapostagma.gr-Αφιέρωμα στον γ. Παΐσιο από την ΕΤ3-ΜΕΡΟΣ2

Σαρακοστή: νηστευτές στον δρόμο

Ολόκληρη τη σαρακοστή νηστεύω. Νηστεύω, δηλαδή, από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα. Νηστεύω γιατί έχω μπροστά δρόμο, κι όταν έχεις δρόμο δεν θέλεις να βαρύνεις. Καθαυτή η λέξη "σαρακοστή" δεν σημαίνει τίποτα άλλο, παρά μέτρημα του δρόμου που απομένει. Σα να λέει: "σαράντα μέρες υπολείπονται...". Η σαρακοστή δεν υπάρχει επειδή τάχα οι μέρες της είναι ιερότερες ή μαγικότερες! Υπάρχει χάριν του τερματισμού της! Υπάρχει για να μυεί στην έννοια του οράματος, του καινούργιου που βρίσκεται στο τέρμα των σαράντα ημερών: στη Μεγαλοδομάδα και εν τέλει στην Ανάσταση! Κι έτσι, νηστευτής σημαίνει ύπαρξη προσανατολισμένη στο μέλλον. Το να νηστεύω σημαίνει όχι απλώς να δηλώνω, αλλά και να ζω με όλες τις διαστάσεις της ύπαρξής μου (πνευματικές και βιολογικές αξεχώριστα) το ότι ο κόσμος τούτος, ο βυθισμένος στη φθορά και στο άδικο, οφείλει να αλλάξει. Οφείλει να βιωθεί ως ένας κόσμος ο οποίος δεν μπορεί να χορτάσει τον άνθρωπο που διψά για ζωή. Κι όταν μιλάμε για αλλαγή του κόσμου, δε μιλάμε για κατάργηση ή εξάτμισή του ή αντικατάστασή του από καποιο υπερπέραν.

Αλλαγή του κόσμου, στη χριστιανική οπτική, σημαίνει απελευθέρωσή του από κάθε θάνατο, κυριολεκτικό και μεταφορικό: από κάθε τι που νεκρώνει την ανθρωπιά, που βάζει ημερομηνία λήξης στην αγάπη, που διακόπτει τον έρωτα, που κολοβώνει το δίκιο. Μέχρι τη θανάτωση του θανάτου, δηλαδή μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα, μέχρι να ακουστεί η ιαχή "Χριστός Ανέστη!", έχουμε πόλεμο - όχι άραγμα, όχι ανεμελιά. Έχουμε μπροστά μας δρόμο που περνά από Γολγοθά, από το κόστος δηλαδή, του να αντιπολιτεύεσαι τον κόσμο τούτο. Κι ο δρόμος δεν προκύπτει αυτόματα! Τον φτιάνει η πράξη. Σαρακοστή, λοιπόν, σημαίνει άσκηση στη διάκριση. Άσκηση στο να μην είμαι αδιάκριτος παμφάγος καταναλωτής ιδεών και καταστάσεων, αλλά πηδαλιούχος του εαυτού μου. Ικανός στο να διακρίνω τι δέχομαι και τι αρνούμαι. 

Η πίστη στην Ανάσταση είναι πράξη για την Ανάσταση, στάση βαθειά πολιτική και βαθειά θρησκευτική ταυτόχρονα, η στάση όσων αρνούνται να αναγνωρίσουν το φασισταριό του θανάτου ως μοιραίο και αναπόφευκτο. Μεγάλη κουβέντα, και μακάρι να την αντέξουμε! Και γι' αυτό οι ευχές την περίοδο αυτή είναι ευχές για κουράγια. "Καλή Σαρακοστή" σημαίνει καλό δρόμο. Μα, "καλή Ανάσταση" σημαίνει πως ο δρόμος αυτός έχει ένα φτάσιμο: το καινούργιο που σπάζει τη μιζέρια και την υποτέλεια