Οσία Μαρία η Αιγυπτία (Ρωσική έκδοση)

25η Μαρτίου

 

 

«Ας χαρούμε τη μεγάλη μας γιορτή, είν’ η γιορτή της πίστης και της λευτεριάς, που προμηνά τον ερχομό του Λυτρωτή και των προγόνων διαλαλεί την αρετή».
25^η Μαρτίου. Μέρα Χριστιανισμού. Μέρα Ελληνισμού. Διπλή γιορτή, διπλή χαρά, διπλό το σημερινό το πανηγύρι!
Ως χριστιανοί γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Πανηγυρίζουμε το κοσμοσωτήριο μήνυμα, το «Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου». Πριν 2012 «ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις» κατέρχεται στη γη.
Ως Έλληνες γιορτάζουμε και πανηγυρίζουμε την ηρωική επανάσταση του ’21 ενάντια στον τουρκικό ζυγό.
400 χρόνια «όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Και ξαφνικά, αυτός ο λαός ορθώνει το ανάστημά του και βροντοφωνάζει με θαυμαστή παρρησία, προς κάθε κατεύθυνση, το μυριόστομο ύμνο «Χαίρε ώ χαίρε ελευθεριά».
Η πρώτη γιορτή υπενθυμίζει αγώνες για την κατάκτηση της ηθικής ελευθερίας του ανθρώπου.
Η δεύτερη προϋποθέτει θυσίες για την απόκτηση της πολιτικής ελευθερίας του ατόμου. Και τα δυο δε είδη της ελευθερίας, είναι θεόσδοτα δώρα πρωταρχικής σημασίας.
Στρέφοντας όμως τη σκέψη μας στον εθνικό εορτασμό, θα δούμε έναν λαό ραγιάδων, σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή, με μια θεμελιακή πίστη να σηκώνει το σταυρό του και να ανεβαίνει το μονοπάτι της λευτεριάς.
Ένας λαός που αν είχε μονάχα λογική θα γεμίζαμε, ακόμη και σήμερα, πεσμένοι στα γόνατα, τους ναργιλέδες και τα χαρέμια των αφεντάδων. Αυτός ο λαός όμως, μια ανοιξιάτικη μέρα ξαναφαίνεται ωραίος και ανεπανάληπτος ,πηδάει απ’ την όχθη της λογικής και φτάνει στα σύνορα της ποίησης και του θρύλου, γιατί υπερασπίζεται:
«μια φλούδα γης κι εσύ Χριστέ μου τον ευλογείς,
για να γλιτώσει αυτή τη φλούδα, απ’ το τσακάλι και την αρκούδα».
Aυτό που «άλλοι το λεν ελευθεριά κι άλλοι το λεν Ελλάδα» αυτός ο λαός μάχεται στους αιώνες.
«Από την Ήπειρο στο Μοριά κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια».
Ο καημός για λευτεριά γίνεται καριοφίλι που βροντολογά σ’ όλες τις βουνοκορφές και δεν αφήνει ήσυχο τον τύραννο. Γίνεται τραγούδι, γιατί με το τραγούδι υψώνεται της πολιτείας το κάστρο, ακούγεται από κορφή σε κορφή, κατεβαίνει σε στεριές και θάλασσες, μπαίνει στις καρδιές, τις ηλεκτρίζει και αρχίζουν να το τραγουδούν με συγκεκριμένη έκφραση με το στόμα του Ρήγα: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…» και ανάβει η φλόγα της λευτεριάς.
Και να η άνοιξη. Κι όλοι μπροστά, αγρότες και ξωμάχοι που αφήνουν τα χωράφια τους και γίνονται καπεταναίοι και τουρκοφάγοι. Θαλασσινοί και ταξιδιάρηδες που γίνονται ναύαρχοι και μπουρλοτιέρηδες. Έμποροι και γραμματιζούμενοι παλμός και οδηγός του λαού. Και διδάσκουν οι Έλληνες πως η ανδρειοσύνη «δεν μετριέται με το στρέμμα, μα με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα».
25^η Μαρτίου κι έχουν περάσει από τότε 190 άνοιξες. Και είναι σαν χθες. Σαν σήμερα. Τότε που σηκώθηκαν τα γιαταγάνια και οι ψυχές ολόρθες στο λυκόφως του κόσμου φώναξαν το «ελευθερία ή θάνατος», απλά, λιτά, περήφανα, σα να έλεγαν «καλημέρα» στο χάροντα. Και στην αθανασία!

Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ  ΑΘΕΟΥΣ

"Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να' ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται.Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.

Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους.

Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες"!

Ελεύθερος είναι ο σταυρωμένος

Ελεύθερος είναι ο σταυρωμένος

Οι παλικαρισμοί του Αποστόλου Πέτρου είναι φάσματα παροδικά, ανίσχυρα στους πειρασμούς της ζωής. Λυγίζει το παλικάρι το μεγάλο μπροστά σε μια παιδίσκη. Ο ληστής δεν φοβήθηκε, γιατί ήταν σταυρωμένος. Ο Πέτρος αρνήθηκε τον Χριστό, γιατί φοβήθηκε το σταύρωμα, Ελεύθερος είναι ο σταυρωμένος. Δεν φοβάται ο νεκρός τον θάνατο. Δεν χάνει κανείς αυτό που δεν έχει. Κανείς ασφαλισμένος δεν μπορεί να γνωρίσει τον Θεό. Κανείς που αμύνεται κοσμικά, σαν τον Πέτρο, δεν πιστεύει. Θα ομολογήσει αναπόφευκτα την αλήθεια (μετ' αναθεματισμού και όρκου) ότι δεν γνωρίζει τον Χριστό.

Και τότε, μετά την επώδυνη αυτή κένωση και αίσθηση της ολικής άγνοιας, θα έλθει το κλάμα, η συντριβή, η Χάρη. Και από εκεί θα ανατείλει ο ήλιος, θα βλαστήσει η πίστη. Λιωμένος από το πολύ κλάμα, σαν μωρό παιδί, γίνεται πάλι ο βράχος της πίστεως. Γι' αυτό ο Κύριος θα παραγγείλει: «Είπατε τοις μαθηταίς και τω Πέτρω» ( Μάρκ. 16, 7).

Αρχ. Βασίλειος Γοντικάκης

Η ελπίδα του Σταυρού

Η ελπίδα του Σταυρού

Η Γ΄ Κυριακή Νηστειών ονομάζεται της Σταυροπροσκύνησης. Αυτή τη μέρα ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του Ναού. Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου αλλά της νίκης και της χαράς. Βρισκόμαστε στη μέση της Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή την κόπωση, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη. Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής: «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει» (Μάρκ 8, 34). Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και να ακολουθήσουμε τον Χριστό αν δεν ατενίζουμε τον Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Έτσι ανανεωμένοι και καθησυχασμένοι θα αρχίσουμε τώρα το δεύτερο μέρος της Σαρακοστής, ατενίζοντας ήδη το ελπιδοφόρο Φως της Ανάστασης που διαλύει το σκοτάδι του θανάτου και κάθε φθοράς.

 Πρέπουσα ἀπάντηση στήν εἰρωνεία τῶν ξένων ἀπό τήν Γερόντισσα Γραβριηλία

Ἡ Γερόντισσα Γαβριηλία πραγματοποίησε πάρα πολλά ταξίδια σέ ὅλο τόν κόσμο, γιά Ἱεραποστολικούς καί φιλανθρωπικούς σκοπούς. Δίδασκε τούς γηγενεῖς κατοίκους μέ τό βίωμά της καί ὄχι μέ "κρύα" καί ἐγωϊστικά κηρύγματα πού ἀπωθοῦν ἀκόμη καί τόν πιό καλοπροαίρετο. Δέν ἐπεδίωκε τήν αὐτοπροβολή, οὔτε τήν ἐπιβολή τῆς Ὀρθοδοξίας. Καθώς ὅπως ἡ ἴδια ἔλεγε ἡ Ὀρθοδοξία ἐπιλέγεται ἐλεύθερα καί ἀβίαστα ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ἀξίζει νά τονίσουμε, ὅτι ἡ Γερόντισα, σέ καμμία περίπτωση δέν ἔπεσε στήν πλάνη τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ θρησκευτικοῦ συγκριτισμοῦ ὅπως τήν κατηγόρησαν, ἐπειδή διατηροῦσε φιλίες μέ ἀλλόθρησκους και ούτε προσευχήθηκε μαζί τους. Εἶχε γίνει δέκτης πολλῶν χαρισμάτων. Ἐπίσης, γνώριζε ἀρκετές ἰατρικές μεθόδους γί΄αὐτό καί ἔλαβε προσκλήσεις ἀπό γιατρούς καί χειρουργούς της ἐποχῆς. Ἀξίζει νά ἀναφέρουμε ἕνα χαριτωμένο περιστατικό πού πραγματοποιήθηκε στήν Ἀγγλία κατά τήν....

ἐργασία της σέ ἰατρεῖο Ἄγγλου ὀρθοπεδικοῦ, ἀπό τό βιβλίο: "Ἡ Ἀσκητική της Ἀγάπης", Γαβριηλίας Μοναχῆς.

Μία φορά, μία πελάτισσα τοῦ Ἰατρείου, τῆς ἔκανε ἐρωτήσεις. "Εἴσαστε Γαλλίδα ἀγαπητοί μου; "Ὄχι, εἶμαι Ἑλληνίδα". "Δέν μοῦ λέτε, οἱ Ἕλληνες φορᾶνε παπούτσια, ἤ περπατοῦν ξυπόλυτοι;" "Νά σᾶς πῶ" τῆς λέει πολύ σοβαρά, "πρό 2000 ἐτῶν πού εἴμασταν οἱ πιό πολιτισμένοι ἄνθρωποι τῆς γής, γυρίζαμε μέ πέδιλα. Ἔκτοτε, χάσαμε τόν πολιτισμό μᾶς μιμούμενοι ἄλλους Λαούς καί τώρα πιά...δυστυχῶς, φορᾶμε κι ἐμεῖς παπούτσια!"

Παναγία καί ὁ κλόουν

Μία ψυχωφέλιμη ἱστορία πού δείχνει πόσο ἀπέχει ὁ εὐσεβισμός καί οἱ στενές ἠθικιστικές ἀντιλήψεις ἀπό τήν πίστη μας

Ὁ Πέτρος Γκουερέν ἦταν σπουδαῖος κλόουν. Τά χρόνια ὅμως πέρασαν, γέρασε καί δέν ἔβρισκε πιά δουλειά. Ἀπελπισμένος καί γιά νά μή πεθάνει τῆς πείνας, πῆρε τό δρόμο γιά ἕνα μοναστήρι ἀφιερωμένο στήν Παναγία. Ἴσως οἱ καλόγεροι νά τόν φιλοξενοῦσαν γιά λίγο. Πραγματικά, ὁ ἡγούμενος τόν κράτησε ἐκεῖ, γιά νά κάνει κάποιο θέλημα. Ὁ Πέτρος χάρηκε. Κι ἤθελε νά εὐχαριστήσει τήν Παναγία γι’ αὐτό. Δέν ἤξερε ὅμως γράμματα, γιά νά μπορεῖ νά διαβάζει στά μεγάλα βιβλία καί νά τῆς ψέλνει ὕμνους, ὅπως οἱ καλόγεροι. Ἀλλά κάτι σκέφτηκε νά κάνει κι αὐτός… Κι ἕνα μεσημέρι, πού οἱ καλογέροι ἡσύχαζαν στά κελιά τους, ὁ Πέτρος χάθηκε. Ὁ ἡγούμενος, θέλοντας νά τόν στείλει σέ κάποιο θέλημα, ἔψαξε νά τόν βρεῖ. Τόν γύρεψε παντοῦ μά δέν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμή πέρασε καί μπροστά ἀπ’ τή δυτική πόρτα τῆς ἐκκλησίας κι ἀπ’ τό μεγάλο τζάμι τῆς ἔριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στήν ἐκκλησία. Καί τί νά δεῖ! Ὁ Πέτρος ἦταν μπρός στή μεγάλη εἰκόνα τῆς Παναγίας κι ἔκανε τοῦμπες καί χίλια δύο ἀκροβατικά. Μία περπατοῦσε μέ τά χέρια, μία ἰσορροποῦσε μόνο πάνω στό ἕνα χέρι, μία κυλοῦσε στηριγμένος στίς ἄκρες τῶν ποδιῶν καί τῶν χεριῶν σάν τροχός.

Ὁ ἡγούμενος ἀναστατώθηκε ἀπ’ αὐτά πού....

ἔβλεπε. Τά πέρασε γιά μεγέλη ἀσέβεια κι ἦταν ἕτοιμος νά τοῦ βάλει τίς φωνές. Ἦταν ἀκριβῶς ἡ στιγμή πού ὁ Πέτρος, ἀκουμπώντας μόνο πάνω στό κεφάλι του, ἔπαιζε στά πόδια του, τά γυρισμένα πρός τά πάνω, τό παλιό του μπαστούνι τῶν κλόουν. Κι εἶχε ἀναψοκοκκινίσει τό γέρικο πρόσωπό του κι εἶχαν φουσκώσει οἱ φλέβες τοῦ λαιμοῦ του καί ποτάμι ἔτρεχε ὁ ἱδρώτας ἀπό τό μέτωπό του.

Ἕτοιμος ἦταν νά τοῦ βάλει τίς φωνές ὁ ἡγούμενος. Μά ἐκείνη τή στιγμή τοῦ φάνηκε πώς εἶδε τήν Παναγία ἐκεῖ ἀπό τή μεγάλη εἰκόνα ν’ ἁπλώνει τό χέρι της, νά σκύβει καί μέ τήν ἄκρη τοῦ μανδύα της νά σκουπίζει τόν ἱδρώτα ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Πέτρου. Ἀνατριχίασε ὁ ἡγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε καί ψιθύρισε τρέμοντας: » Συγχώρεσε μέ, Παναγία μου. Ἐσύ ξέρεις ποιός σέ τιμᾶ καί σέ δοξάζει καλύτερα …»

Σπανουδάκης: "Ἐμπνέομαι ἀπό τόν Χριστό, τήν Ἑλλάδα, τόν ἥλιο, τή θάλασσα, τή μοναξιά, τόν πόνο, τό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση"

Σπανουδάκης: "Ἐμπνέομαι ἀπό τόν Χριστό, τήν Ἑλλάδα, τόν ἥλιο, τή θάλασσα, τή μοναξιά, τόν πόνο, τό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση"

"Aὐτή ἡ κρίση εἶναι κρίση πίστης"

Μέ ἀφορμή τίς δύο προγραμματισμένες ἐμφανίσεις του στό Μέγαρο Μουσικῆς Ἀθηνῶν, στίς 24 καί 25 Μαρτίου, ὁ διακεκριμένος συνθέτης, Σταμάτης Σπανουδάκης, μιλᾶ γιά τά πρῶτα του βήματα στή μουσική, τήν πηγή ἔμπνευσής του ἀλλά καί τήν Ἑλλάδα.

Ἡ πρώτη σας ἐπαφή μέ τή μουσική. Τη θυμάστε; Τί σᾶς ὁδήγησε σέ αὐτήν;

Ἀνεπιφύλακτα ὁμολογῶ ὅτι ἡ δυνατότερη ἐπιρροή μου ἦταν οἱ Beatles. Καί ὅλη ἡ μαγική μουσικά δεκαετία τοῦ '60, μέ τς ἀτέλειωτες πρωτογενεῖς μουσικές δημιουργίες της. Ἀργότερα ἀγάπησα καί σπούδασα τήν κλασσική μουσική καί πολύ ἀργότερα, λόγω κυρίως τῆς πίστης μου, περιπλανήθηκα στά εὐγενικά καί μυστικά μονοπάτια τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς.

Πόσο ἔχει ἀλλάξει ἡ μουσική σας στό πέρασμα τῶν χρόνων;

Ἐλπίζω πολύ καί εὔχομαι πρός τό καλύτερο. Παρ’ ὅλα αὐτά, κάποιες στιγμές εἶναι ἀξεπέραστες καί εἶναι ἴσως αὐτές ἀκριβῶς πού σηματοδοτοῦν καί ὑποδεικνύουν κάθε φορᾶ τόν μελλοντικό δρόμο μου. Ἄλλωστε, ὅλες οἱ μεγάλες ἀλλαγές γίνονται συνήθως, ὅταν πάψεις νά....

τίς περιμένεις.

Ἕνα μεγάλο μέρος τῶν μουσικῶν συνθέσεών σας ἔχουν ἐθνική ἤ θρησκευτική χροιά. Ἀπό ποῦ ἀντλεῖτε τήν ἔμπνευσή σας;

Ἀπό τόν Χριστό, τήν Ἑλλάδα, τόν ἥλιο, τή θάλασσα, τή μοναξιά, τόν πόνο, τό θάνατο καί τήν Ἀνάσταση. "Καί παρέα μέ τούς μύθους, ταξιδεύω στ' ἀνοιχτά, γιατί ὅ,τι εἶναι κρυμμένο, μυστικό καί μαγεμένο, ἀγαπάω ἀληθινά".

Ὑπάρχει λόγος ποῦ ἐπιλέξατε τήν περίοδο τῆς 25ης Μαρτίου γιά τή συναυλία σας;

Εἶναι νομίζω προφανής. Χρόνια τώρα μέ τήν μουσική τούς στίχους μου, ἀλλά καί τά ὅσα κατά καιρούς λέω, θέλω νά βοηθήσω νά μήν ξεχαστοῦν αὐτά πού ἀγαπάω. Καί μήν φανταστεῖτε ὅτι δυσκολεύομαι σ΄ αὐτόν τόν δρόμο ἤ ἀγκομαχῶ. Εἶναι κάτι πού τό κάνω ἐντελῶς φυσικά. Σάν νά ἀναπνέω. Ἡ μόνη καί μόνιμη ἀπορία μου εἶναι γιατί δέν τό κάνουν ὅλοι οἱ Ἕλληνες.

Τί εἶναι γιά ἐσᾶς ἡ Ἑλλάδα μέ λίγες λέξεις ἤ μέ μία συγκεκριμένη φράση ἤ σκέψη;

Σκληροί καιροί, μές τήν φωτιά, ἑφτά καημοί, πληγές ἑφτά.

Κι ἐγώ κρατῶ κλαδί ἐλιᾶς, κι ἐσύ νά κλαῖς, σάν μέ κοιτᾶς.

Ἑλλάδα στούς ὤμους, τή γῆ κουβαλᾶς, ἐσύ, ποῦ χάραξες τούς δρόμους,

τή φωνή σου νά βρεῖς ζητάς

Σάν μία γιορτή ἄπ/ τά παλιά, χρυσή ἐποχή θαρθεῖς ξανά.

Σέ μία τόσο δύσκολη περίοδο γιά τόν τόπο μας δέν θά μπορούσαμε νά ἀποφύγουμε, ἔστω καί μία ἐρώτηση γιά τήν κρίση. Τί πιστεύετε ὅτι μᾶς ἔφερε ἐδῶ καί τί πιστεύετε ὅτι θά μᾶς ὁδηγήσει στό τέλος τοῦ τοῦνελ;

Αὐτό πού θά ‘θελα νά πῶ εἶναι ὅτι αὐτή ἡ κρίση εἶναι κρίση πίστης. Αὐτήν ἀφήσαμε καί πληρώνουμε τό τίμημα. Ἀνταλλάξαμε τό χρυσό μέ μπιχλιμπίδια, εὐρωπαϊκά καί ἄλλα. Αὐτό τό χρυσάφι τῆς πίστης μᾶς ἕνωνε καί μᾶς καθόριζε χρόνια τώρα. Αὐτό δημιουργοῦσε παλληκάρια, ἑτοίμαζε ψυχές καί σφυρηλατοῦσε χαρακτῆρες. Ἔχει ὅμως ὁ καιρός γυρίσματα.

Η δύναμη της ευχής Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με

Η δύναμη της ευχής Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με

Διάλογος ενός υποτακτικού με τον γέροντά του, τον πατέρα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη:

- Πάτερ Εφραίμ, γέροντά μου, λέω την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
- Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος, και καίγεται, και φεύγει.
- Ε, καλά παιδί μου, θέλεις να δεις θαύμα, από την ευχή, απ’ την προσευχή;
- Και βεβαίως θέλω!
- Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στο Θεό να σου δείξει ένα θαύμα να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή. Αυτό το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» που στην οποίαν ευχή αναφέρονται όλα τα πατερικά μας βιβλία. Και ειδικότερα βέβαια η φιλοκαλία.

Έκανε προσευχή ο γέροντας, έκανε νηστεία, τριήμερο νηστεία, μόνο με λίγο νερό.
- Έλα δω παιδί μου τώρα, του λέει, ύστερα από τις τρείς ημέρες, του έδωσε ένα καλάθι – ξέρετε τι ήταν τα καλάθια; – και
- Πήγαινε να το γεμίσεις νερό.
- Γέροντα, λέει, με συγχωρείς. Τα μυαλά τα έχω. Το λογικό το έχω, πώς θα γεμίσει αυτό νερό; Γεμίζει το καλάθι νερό; Βρέχεται, ναι, αλλά να γεμίσει νερό;
- Καλά παιδί μου, του λέει, δεν ήθελες να δεις ένα θαύμα;
Λέει:
- Μάλιστα.
- Ε, και να δεις τι δύναμη έχει η ευχή; Το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» τι δύναμη έχει; Γιατί την παντοδυναμία της ευχής την παίρνει απ’ τον παντοδύναμο Θεό, διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι και σωτήρας του κόσμου, αλλά είναι και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού. Δε θέλεις να τη δεις;
- Πώς, πώς, πώς!
- Ε, κάνε αυτό που λέω, αλλά θα λες την ευχή, όλο την ευχή. Θα πάς και θάρθεις χωρίς να την διακόψεις καθόλου. Θα λες συνέχεια «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
- Νά ‘ναι ευλογημένο.

Πάει λοιπόν στο δρόμο, περπατάει να πάει μέχρι την, εκεί που ήταν το νερό,
- «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Και βάζει το καλάθι στη βρύση από κάτω.
Το νερό γεμίζει το καλάθι! Και το καλάθι δεν τρέχει!
Δεν βγάζει ούτε από τα πλάγια, ούτε από κάτω σταγόνα νερό. Συνέχεια όμως, δεν διακόπτει την ευχή και τη λέει.
- «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».

Εννοείται βέβαια ότι ο γέροντας, ο Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, στο κελάκι του προσηύχετο για να δείξει ο Θεός θαύμα στον παραγιό του. Το γέμισε το καλάθι. Μόλις το είδε, τρέχει λοιπόν, να το δείξει στον γέροντά του. Να του πει δηλαδή ότι «Γέροντα, το καλάθι γέμισε νερό, και δεν τρέχει».

Στον δρόμο λοιπόν πηγαίνοντας αυτά τα πενήντα μέτρα, φανερώνεται ο διάβολος, αλλά με ανθρώπινη μορφή. Σαν καλόγεροι, σαν καλόγερος. Του λέει:
- Καλόγερε, του λέει, πού πάς;
- Πάω στο γέροντά μου.
- Πώς σε λένε;
- Γεώργιο.
- Πόσα χρόνια έχεις εδώ;
Λέει «πέντε – έξι».
- Και τι δουλειά κάνεις; Τι διακόνημα έχεις;
- Φτιάχνουμε σφραγίδια.

Με τον διάλογο, αδειάζει το καλάθι και το νερό φεύγει από κάτω ολόκληρο. Έπιασε την αργολογία, άφησε την ευχή. Πήγε στο γέροντά του με άδειο το καλάθι.
- Τι συμβαίνει παιδί μου; Γιατί μου φέρνεις το καλάθι άδειο;
- Γέροντα έτσι και έτσι.
- Αααα. Άφησες την ευχή παιδί μου. Και έπιασες διάλογο και διάλογο με αυτόν που φαινόταν σαν καλόγερος αλλά δεν ήταν καλόγερος, αλλά ήταν ο διάβολος. Εάν δεν του μιλούσες, το καλάθι θα ήταν γεμάτο νερό. Τώρα όμως που μίλησες και άφησες την ευχή, έφυγε το νερό. Βλέπεις λοιπόν, όταν έλεγες και όσο έλεγες την ευχή το καλάθι κρατούσε το νερό. Όταν τη σταμάτησες και άρχισες την αργολογία σου, έφυγε το νερό. Η προσευχή, το κομποσκοίνι με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», η ελεημοσύνη, η πνευματική, διότι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» είναι πνευματική ελεημοσύνη, νικά το έλεος του Θεού. Καμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη απ’ αυτό το έλεος του Θεού [δηλ. το έλεος του Θεού μπορεί να σβήσει κάθε δική μας αμαρτία]. Το έλεος του Θεού είναι μεγάλο. Ο Γέρων Ιωσήφ, ο όσιος, μας είχε πει ότι όχι μόνον με τη Θεία Λειτουργία, αλλά και με το κομποσχοίνι, με τη λεγομένη νοερά προσευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», βγάζεις ψυχές απ’ την Κόλαση και τις βάζεις στον Παράδεισο. Προσευχότανε ο γέροντας Ιωσήφ αρκετόν καιρό, και στο τέλος, όπως μας είπε, είδε όραμα που η ψυχή του είπε «Μεγάλη μου η μέρα σήμερα, πηγαίνω στο καινούργιο μου σπίτι, και αυτό το οφείλω σε σένα». Έτσι λοιπόν πληροφορήθηκε ότι σώθηκε η ψυχή.

Ένας Εβραίος αποφάσισε να γίνει χριστιανός

 

Ένας Εβραίος αποφάσισε να γίνει χριστιανός και θέλησε να εξετάσει τις εκδοχές του χριστιανισμού για να επιλέξει.
Βρίσκει λοιπόν έναν ορθόδοξο, έναν προτεστάντη κι έναν παπικό.
Τους λέει τις προθέσεις του κι εκείνοι συμφωνούν να τον "ξεναγήσουν" στις εκκλησίες τους.

Πάει ο Εβραίος με τον προτεστάντη μια Κυριακή, μπαίνει στο ναό και βλέπει τους ανθρώπους τακτοποιημένους με τα καλά τους ρούχα, ο καθένας στο κάθισμα του, μπροστά από τον κάθε πιστό μια Καινή Διαθήκη, η χορωδία να λέει τους ύμνους αρμονικά, τα πάντα να λάμπουν από καθαριότητα και μετά το τέλος όλοι του φερθήκαν ευγενικά με πολύ καλούς τρόπους.

Την επόμενη Κυριακή συνεννοήθηκε με τον παπικό να πάει στο δικό του ναό.
Μπαίνει μέσα, πλένει τα χέρια, ρίχνει το κέρμα ν ανάψει το λαμπάκι αντί για κερί και κάθεται.
Ούτε εκεί όρθιοι, όλοι στα καθίσματά τους με τάξη και αρμονια.
Ακουσε και την εγκύκλιο του Πάπα, είδε και τις φωτογραφίες του που δέσποζαν ακόμα και εντός του ναού.
Πέρασε η ωρα, τέλειωσε η λειτουργία ,τον καλοδεχθήκαν, τον κέρασαν κι έφυγε.

Την τρίτη Κυριακή κανόνισε να πάει στην ορθόδοξη εκκλησία.
Μπαίνει μέσα και βλέπει άλλους να μιλάνε μεταξύ τους, πολλούς όρθιους γιατί δεν έφθαναν τα καθίσματα, τη νεωκόρο να μαλώνει με μια κυρία γιατί της έσβησε γρήγορα το κερί που άναψε, άκουγε τα μωρά να τσιρίζουν και να μη τα παρατηρεί κανείς, ο παπάς να φωνάζει στον ψάλτη να τελειώσει τα τεριρέμ κλπ.
Μόλις τελείωσε η λειτουργία άρχισαν και τα μνημόσυνα, όπου άλλοι έβγαιναν στην εκκλησία κι άλλοι έμπαιναν με θόρυβο και φασαρία..
Ο ορθόδοξος απογοητεύτηκε από την εικόνα που είδε ο προσήλυτος Εβραίος.

Την επόμενη εβδομάδα συναντήθηκαν όλοι για να μάθουν τι αποφάσισε ο Εβραίος.
Όταν βρεθήκαν όλοι μαζί τους λέει:
Στην προτεσταντική εκκλησιά είδα μεγάλη τάξη και ευγένεια.
Στην παπική είδα μεγάλη αφοσίωση στον πνευματικό σας αρχηγό και τις οδηγίες του ιερέα σας.
Στην ορθόδοξη εκκλησια είδα τέτοιο μπάχαλο που δεν το περίμενα!!!
Ο ορθόδοξος σκυθρώπιασε απογοητευμένος, ενώ οι άλλοι δυο αναθάρρησαν.

Και καταλήγει ο Εβραίος:
Θα γίνω ορθόδοξος!!!
Μα πώς; αναρωτιούνται οι άλλοι.
Ακούστε, λέει ο Εβραίος.
Τα δικά σας δικαιολογούνται με την τάξη που έχει ο ένας και την πειθαρχία που έχει ο άλλος.
Τούτο εδώ -και δείχνει τον ορθόδοξο- δεν δικαιολογείται αλλιώς.
Με τέτοιο μπάχαλο, μόνο αν έχεις τον Θεό μαζί σου διατηρείσαι 2000 χρόνια !

Το μίσος των καθολικών για τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά!

Ο Αγιος Γρηγόριος έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην εκκλησιαστική ιστορία της Ορθοδοξίας. Κι αυτό, γιατί κάποιος Βαρλαάμ, Καλαβρός στην καταγωγή προερχόμενος από τους καθολικούς και στην ιδέα φιλόσοφος, ήρθε από τη Δύση και προσπάθησε να επηρεάσει τις θεολογικές τάσεις της Ανατολής. Πολλούς κατατρόπωσε στις συζητήσεις, κι ήταν τόσο λογικοφανής, που κανείς δε τολμούσε να τον αντικρούσει, μάλλον δε, αποκτούσε συνεχώς οπαδούς. Στη δύσκολη αυτή στιγμή, που απειλούνταν με νόθευση τα δόγματα της Εκκλησίας, που γελοιοποιούνταν η νοερά προσευχή και οι πνευματικές καταστάσεις που είχαν σχέση μ’αυτήν, ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προσέτρεξε και αναχαίτισε τον αιρετικό Καλαβρό.

Τα γεγονότα εκείνης της περιόδου έμειναν γνωστά με την ονομασία «Ησυχαστικές έριδες», γιατί το επίμαχο ζήτημα ήταν άν πρέπει να μονώνεται κανείς και να πιέζει τον εαυτό του στην τέλεση της ευχής ή να κάθεται στις αίθουσες διδασκαλίας και να φιλοσοφεί. Πολλά από τα συγγράμματα του Αγίου είχαν αποδέκτες και τους μοναχούς της Σκήτης της Βέροιας.

Όταν έχασε το παιχνίδι ο Βαρλαάμ έφυγε πίσω στην Ιταλία, αλλά άλλοι συνεχιστές του δημιούργησαν προβλήματα με πρώτο τον Ακίνδυνο. Και σε αυτές όμως τις προστριβές και συνοδικώς ο Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και οι θεολογικές και ορθές απόψεις του επικράτησαν. Ο δε Αγιος, καταξιώθηκε να γίνει αρχιερέας και μητροπολίτης της Θεσσαλονίκης. Αφού μετά από περιπέτειες και ομηρεία στην Μικρά Ασία από τους Τούρκους, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, εκεί λίγα χρόνια μόλις μετά, το 1359 άφησε την τελευταία του πνοή.

Το τίμιο σώμα του, μετά από την εκταφή, υπήρξε άφθαρτο, δηλαδή δέν σάπισε, αλλά ευωδίαζε και θαυματουργούσε.Στούς λατίνους όμως, τους υποτελείς του Πάπα ήταν χονδρό αγκάθι η ενθύμιση του Αγίου και μάλιστα ολόσωμου. Γι αυτό πολλες φορές τον συκοφαντούσαν λέγοντας, πως για τα αμαρτήματά του έμεινε «άλυωτος», δέν δέχθηκε από απέχθεια η γή να τον διαλύσει «στα εξ ων συνετέθη»!

Τον 19^ο αιώνα ο ναός του Αγίου καταστράφηκε από φωτιά και το τίμιο σκήνωμά του κάηκε αφήνοντας μόνον τα οστά ανέπαφα!

Τόσο γινάτι κράτησαν οι καθολικοί που όταν τυπώνονταν οι εκκλησιαστικές μας ακολουθίες στην Βενετία -κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας- ο Δόγης έδινε την άδειά του για την έκδοση, μόνον εφόσον δέν υπήρχε σχετική αναφορά στον Αγιο. Έτσι για αρκετά χρόνια που κυκλοφορούσαν τα έντυπα από την Βενετία, η γιορτή του είχε σχεδόν ξεχαστεί.

Περί τα μέσα και τέλη του 20^ου αιώνα, επανήλθε η μνήμη των ενδόξων αγώνων του και έλαβε την πρέπουσα θέση στον χώρο των Ορθόδοξων ναών.

pentapostagma.gr-Αφιέρωμα στον γ. Παΐσιο από την ΕΤ3-ΜΕΡΟΣ2