Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Τις περισσότερες φορές ζώντας μέσα στην μοναξιά και την απόρριψη, στην ερήμωση και στην λησμονιά της ανθρώπινης παρουσίας, στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν. Στην αδιαφορία της κοινωνίας. Στην αναλγησία και την σκληροκαρδία των ανθρώπων. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Να επιλέγουμε την αναζήτηση ευθυνών έξω από εμάς. Στους άλλους. Άλλωστε πάντα φταίνε οι άλλοι. Η κακή κοινωνία. Οι εποχές και οι άνθρωποι που άλλαξαν.

Άλλοτε φοράμε το κουστούμι του θύματος, και ανεβαίνοντας στο σανίδι της ψυχής, υποδυόμαστε τον ρόλο του μεγάλου αδικημένου. Εκείνου που πάντα αδικείται. Που αγαπάει αλλά δεν αγαπιέται. Που προσφέρει ανιδιοτελώς ενώ πάντες τον εκμεταλλεύονται. Που σταυρώνεται για τους άλλους την στιγμή όπου άπαντες του προσφέρουν χολή και όξος. Και το παιγνίδι του ψυχισμού μας δεν έχει τέλος. Γιατί όλα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άρρωστο παιχνιδάκι, ενός μωρού που δεν θήλασε σε στήθη αγάπης, όταν έπρεπε και όσο έπρεπε.

Ωστόσο όποια κι αν είναι η αιτία που ο ψυχισμός μας υποδύεται ρόλους επαιτώντας με άρρωστο τρόπο μια ματιά, πρέπει κάποια στιγμή να ωριμάσουμε. Να σιωπήσουμε την εγωπαθή φλυαρία. Τα υπαρξιακά μοιρολόγια. Την θυματολογία και την αναζήτηση ή κατασκευή «βαρβάρων», και να ομολογήσουμε στο εαυτό μας την αλήθεια.

Ναι φταίω και εγώ για την μοναξιά μου. Πολλές φορές μπορεί να φταίω μονάχα εγώ. Γιατί απομάκρυνα από κοντά μου όλους εκείνους που με είχαν πλησιάσει. Δεν άφησα να έρθουν κάποιοι άλλοι και εκείνοι που το θέλησαν τους εκδίωξα με τον τρόπο μου.

Δεν φτάνει να λέμε ότι θέλουμε να μας αγαπάνε. Πρέπει να το αντέχουμε. Γιατί η αγάπη είναι ζωή. Και η ζωή είναι η μέγιστη τέχνη που δυστυχώς δεν την γνωρίζουμε όλοι επιτυχώς.

Δεν φτάνει να λέμε ότι δεν μας αρέσει η μοναξιά, πρέπει ώριμα να βαστάζουμε την παρουσία του άλλου.

Δεν αρκεί να διακηρύσσουμε την επιθυμία μας να υπάρχει ο άλλος στην ζωή μας. Πρέπει να του κάνουμε χώρο για να υπάρξει. Να τον συγχωρήσουμε μέσα μας. Να του δώσουμε το χώρο του.

Τις περισσότερες φορές η μοναξιά μας είναι ο καρπός των επιλογών μας. Των ιδιορρυθμιών μας, των παραξενιών μας, των εγωισμών μας, των αδεξιοτήτων μας, γενικότερα της αστοχίας μας να υπάρξουμε ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες.

Ο παραλυτικός του ευαγγελίου που 38 χρόνια δεν είχε άνθρωπο να τον βοηθήσει ώστε να μπει στα νερά της κολυμβήθρας του Σιλωάμ και να θεραπευτεί, αντιμετωπίζεται από τον Χριστό ως ο μόνος υπεύθυνος της κατάστασης του. Γι αυτό και στο τέλος όταν εκείνος πλέον φεύγει θεραπευμένος ο Ιησούς του θυμίζει με νόημα «πρόσεχε, γιατί αν ξανακάνεις τα ίδια λάθη( αν ζήσεις με τον ίδιο τρόπο ζωής) θα πάθεις χειρότερα».

Για τον Χριστό η σωματική ασθένεια και η κοινωνική περιθωριοποίηση του παραλυτικού, δεν οφείλεται στην κακία των ανθρώπων και την αδιαφορία της κοινωνίας. Αυτό είναι το εύκολο και αξόδευτο συμπέρασμα. Ο Χριστός βλέποντας πίσω από το προφανές αναγνωρίζει τις προσωπικές ευθύνες, το λανθασμένο τρόπο ζωής του παραλυτικού ως την μόνη κυρίαρχη αιτία της οδυνηρής πραγματικότητας του.

Είναι ο τρόπος ζωής μας που επιφέρει την οδύνη. Η αν θέλετε καλύτερα την μεγεθύνει, την πολλαπλασιάζει.

Όσο θα αναζητούμε τις ευθύνες τις μοναξιάς μας και της τραγικότητας του βίου μας στους άλλους, στο κακό κόσμο και τους κακούς άδικους ανθρώπους, τόσο το ρήγμα εντός μας θα βαθαίνει. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που στο τέλος θα χαθούμε μέσα στα αχανή σκοτάδια του.

Πλευρές της σύγχρονης εκκλησιαστικής και πνευματικής κατάστασης των χριστιανών

Ένα καυστικό ποίημα του Μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ που ακτινογραφεί πλευρές της σύγχρονης εκκλησιαστικής και πνευματικής κατάστασης ημών των χριστιανών, κληρικών και λαϊκών.
   Άραγε εντοπίζουμε τον εαυτό μας στα σημαίνοντα του ποιήματος;

Ἀστακομακαροναδονηστεύουμε,

Χριστέ μου,

ἀραχτοξαπλοπροσευχόμαστε.

ἐργοτεχνοθαυμάζουμε τὸ κάλλος

τῆς εἰκόνος Σου,

τουριστομοναστηροπροσκυνοῦμε,

ἀνοιχτοσφιξοχέρικα πενταροδεκαροελεοῦμε,

τσιγαροφραπεδοθεολογοῦμε,

πονηροματοκλεινοηθικολογοῦμε,

μεταξορασοασκητεύουμε,

σοουμπιζιερατεύουμε,

σατραποπασαδαρχιερατεύουμε,

ἱεροεξεταστικοκηρύττουμε,

κινητοτηλεφωνοδιαποιμαίνουμε,

ἐν διαδικτύῳ θαλαττεύομε,

ἐν τηλοψίᾳ ἄρρητα κάλλη

μυδριοφθάλμως ἐξετάζοντες

τὸν νοῦν μας νεονηπτικώτατα τηροῦμε!

Ὅλα, ὅλα τὰ κάνουμε d’ accord,

μεταπατερικῶς, κατὰ πὼς πρέπει!

Γιατί καθυστερεῖς, λοιπόν,

τὸν ἀποκείμενον τῆς δόξης στέφανον,

τὸν ἀμαράντινον,

σ’ ἐμᾶς τοὺς στενοδίτας Σου

ἀγωνιστὰς νὰ ἀποδώσῃς;;;

Pourquoi???

Χαλίλ Γκιμπράν Αγάπη

"Οι δυο λύκοι", ινδιάνικος μύθος

" Αν..." Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΥΝΔΙΝΟ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ

Ο στάρετς παπα-Ιάκωβος(Τατιάνας Γκορίτσεβα)

απόσπασμα από το βιβλίο:Είναι επικίνδυνο να μιλάς για τον Θεό
Οι στάρετς είναι πραγματικοί ιατροί. Δεν προφέρουν ποτέ μάταια λόγια στοργικά, δίνουν ένα φάρμακο, συχνά πικρό, αλλά πάντοτε αποτελεσματικό. Κανένας δεν φεύγει από έναν στάρετς, με απελπισία, ούτε με θλίψη. Φεύγει από κοντά του παρηγορημένος, μ’ ένα ακτινοβόλο και ξανανοιωμένο πρόσωπο.
Δεν είναι μόνον η πνευματική σοφία που επιδρά, αλλά και η δύναμη της προσευχής τους, η δύναμη της θετικής και άμεσης αγάπης που γίνεται αισθητή αμέσως από τον καθένα, όπως επίσης και η απεριόριστη εμπιστοσύνη που τους δίνει ο λαός. Χιλιάδες άνθρωποι στην Ρωσία ζουν με την ανάμνηση της συνομιλίας τους μ’ έναν στάρετς και με τις συμβουλές που τους έδωσε. Ο στάρετς είναι μια εικόνα του Θεού. Ακόμα και μια φορά να τον δη κανείς, καταλαβαίνει ότι δεν είναι πια δυνατόν να ζήσει όπως πριν, ότι εις το εξής ολόκληρη η ύπαρξη θα εκτιμάται σε σχέση μ’ αυτή την ομορφιά, μ’ αυτό το φως της χάριτος. Η αγιότητα στους στάρετς, γίνεται μια απαίτηση κι ένα κάλεσμα.
Η φίλη μου είπε μια φορά: «Εάν ο στάρετς Ιάκωβος είναι έτσι, τότε πως πρέπει να είναι ο Χριστός!»
Ένα τεράστιο πλήθος, ανθρώπων ακολουθούσε τον παπα-Ιάκωβο που λουζόταν από το φως της αγάπης όπου κι αν εμφανιζόταν. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η ταπείνωση; Ο στάρετς Ιάκωβος λέει συχνά για τον εαυτό του: «Είμαι ένα χαλάκι όπου οι άνθρωποι σκουπίζουν τα πόδια τους». Κι ακόμα: «Προσπαθώ συνέχεια να σκαρφαλώσω στον πάγκο και ξαναβρίσκομαι από κάτω. Αλλά ξαναπροσπαθώ, δεν κουράζομαι».
Ο παπα-Ιάκωβος είχε πολύ ευρύ πνεύμα. Εγώ κι άλλοι πιστοί διανοούμενοι, συνηθισμένοι να είμαστε ανεκτικοί και να μην εκπλησσόμεθα ποτέ με τίποτα, ξαφνιαστήκαμε από αυτήν την ευρύτητα των κρίσεων των στάρετς, που δεν έχει κανένα κοινό σημείο με το φιλελευθερισμό ούτε με την αδιαφορία. Μια τέτοια ευρύτητα απόψεων κι ένα τέλειο θάρρος ήταν φανερά το αποτέλεσμα της εσωτερικής ηρεμίας, της δυνάμεως και της εμπιστοσύνης στο Θεό.
Ο στάρετς ήταν πολύ οικτίρμων. Θυμάμαι πως μια φορά μετά την ακολουθία στην εκκλησία της κοιμήσεως, είχαμε σχηματίσει μια μεγάλη ουρά περιμένοντας να δεχτούμε την αγία του ευλογία και να του φιλήσουμε το χέρι. Εκείνη τη στιγμή μπήκε ένας άνδρας στην εκκλησία. Ήταν ένας γνωστός μου, που μόλις είχε έρθει στο Πετσόρι με το λεωφορείο. Εγώ ήξερα καλά τη δύσκολη ζωή του. Μόλις είχε τραβηχτεί από έναν κόσμο όπου άφηνε άλυτα δράματα στην οικογένεια του και στη δουλειά του. Το νέο και κουρασμένο πρόσωπο του Νικόλα είχε την έκφραση μιας καταστροφής. Έμοιαζε χαμένος. Μεγάλη ήταν η αντίθεση αυτού του προσώπου και των άλλων που ήσαν ήρεμοι και ειρηνικοί μετά από μια μεγάλη ακολουθία.
Ο Νικόλαος, αναποφάσιστος, πιάνει θέση στην άκρη της ουράς για να ζητήσει ευλογία από τον στάρετς, αλλά ο ίδιος ο στάρετς τον προσέχει αμέσως, τον πλησιάζει, τον αγκαλιάζει (είναι η πρώτη φορά που τον βλέπει), τον φιλά στο μέτωπο, στα μάγουλα, στο λαιμό. Μόνον μια μητέρα μπορεί να χαϊδέψει έτσι ένα παιδί της που υποφέρει. Ο στάρετς ρωτά το Νικόλα από που ήρθε και πότε θα μπορέσει να περάσει για εξομολόγηση.
Όταν θυμάμαι αυτή τη σκηνή, η απαίδευτη καρδιά μου μου φαίνεται πέτρινη, χονδροειδής. Στη συνέχεια είχα, εγώ η ίδια την εμπειρία της αγάπης του στάρετς. Μετά από μια συνομιλία μαζί του αποκόμισα μια αίσθηση συμφιλιώσεως χωρίς όρια, με ολόκληρο τον κόσμο, με τους ανθρώπους, τα ζώα, τις πέτρες. Δεν είναι τυχαίο το ότι ονομάζουμε το Άγιο Πνεύμα Παράκλητο: που παρηγορεί. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ήταν μαζί μας το Άγιο Πνεύμα. Ο στάρετς μου μίλησε άμεσα και αυστηρά για τα ελαττώματα μου, για την ανυπομονησία μου, για την έλλειψη ωριμότητας, αλλά βγήκα από το εξομολογητήριο παρηγορημένη σαν να είχα βρεθεί στον παράδεισο. Άλλωστε δεν έκρυβε την πρόθεση του να με παρηγορήσει. Κατά τη διάρκεια της συζητήσεως μας πολλές φορές μου είπε: «Να πως μπορώ ακόμα να σε παρηγορήσω». Η αγάπη του ήταν συγχρόνως μεγαλειώδης, τρυφερή και τόσο δυνατή, που δεν φοβόμουν καθόλου να του τα πω όλα ειλικρινά.
Με τα λόγια έδινε την εντύπωση ότι στέκεται με σεβασμό μπροστά σε κάθε μικρό χορταράκι. Δεν έλεγε, «μήλο» αλλά «μηλαράκι»• ο ίδιος ήταν μια προσωπικότητα ανανεωμένη και πυρπολημένη γεμάτη από το Λόγο και από θείες ενέργειες.
Ο στάρετς Ιάκωβος δεν έκανε γενικές ερωτήσεις. Το πλησίασμα των ανθρώπων γι’ αυτόν ήταν αναγκαστικά άμεσο και συγκεκριμένο. «Κάθε άνθρωπος θα διανύσει τον δικό του δρόμο προς τον Θεό. Πρέπει να δώσεις στον καθένα σύμφωνα με τα μέτρα του», έλεγε.
Θυμάμαι που τον είδα να μιλά με μερικές γυναίκες που του ζητούσαν μια ευλογία για το γάμο τους. Στη σκληρή εποχή μας, το πρόβλημα των γάμων και των διαζυγίων έχει γίνει δραματικό. Σπάνιος είναι ο γάμος που μπορεί να θεωρηθεί ως πετυχημένος. Επίσης, οι μισοί γάμοι στη χώρα καταλήγουν σε διαζύγιο. Γι’ αυτόν το λόγο, οι στάρετς δεν δίνουν εύκολα την ευλογία τους για ένα γάμο. Σε μια από τις γυναίκες που του είχε ζητήσει την ευλογία του, ο πατήρ Ιάκωβος έκανε την εξής ερώτηση:
«Μπορείς να φέρεις στον κόσμο έναν άγιο; “Αν μπορείς τότε παντρέψου, διαφορετικά δεν σου δίνω την ευλογία μου».
Σε μιαν άλλη είπε:
«Είσαι μια μορφωμένη γυναίκα, η επιστήμη υπήρξε πάντα για σένα το ουσιωδέστερο πράγμα, από την άλλη μεριά ο γάμος ζητά πολλές θυσίες. Είσαι ικανή να θυσιάσεις τις επιστημονικές σου ασχολίες για ν’ αφιερώσεις το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σου σε πράγματα βαρετά για σένα: το νοικοκυριό, τα ψώνια, το πλύσιμο; Κι αν έχεις παιδιά, θα πρέπει αναγκαστικά να κάνεις αυτήν τη θυσία. Σκέψου».
Κι έτσι μιλούσε στην κάθε μια μ’ έναν διαφορετικό τρόπο.
Σε νεοφώτιστους σαν κι εμάς, ο παπα-Ιάκωβος, του άρεσε να λέει: «Ετοιμαστείτε, για μια μεγάλη απόσταση, μη βιάζεστε». Συγχρόνως ήταν απαιτητικός αγρυπνούσε αυστηρά ώστε να υπάρχει μια πνευματική πρόοδος, και ώστε οι δυνάμεις των πνευματικών του παιδιών ν’ αυξάνονται μέρα με τη μέρα.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΕΪΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ- ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΑΘΕΟΥ

Σ' έναν κόσμο που κυριαρχείται από κινδύνους και αβεβαιότητα που κάνουν τη ζωή τόσο ευάλωτη, γεννιέται το ερώτημα: υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε να εμπιστευθούμε και που θα μας έκανε να αισθανθούμε ασφαλείς, αποδεκτοί και ελεύθεροι; Αν πράγματι υπάρχει κάτι τέτοιο, τότε θα πρόκειται για το απόλυτο εργαλείο αντιστρές και χρησιμοποιώντας το θα μπορούμε να επαναφέρουμε γρήγορα το σκάφος της ψυχής μας σε απάνεμα λιμάνια γαλήνης παρά τις συχνές αντιξοότητες της ζωής.

Εμείς οι άνθρωποι δεν επιλέγουμε τις ίδιες αξίες, ούτε βλέπουμε τη ζωή και τα προβλήματά της με την ίδια νοοτροπία, και αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Αυτά που θα διαβάσετε τώρα αποτελούν το προσωπικό καταστάλαγμα ενός γιατρού 43 ετών και προέκυψαν μέσα από μια πορεία έντονου ψαξίματος. Μέχρι τα 26 μου υπήρξα άθεος, με την έννοια ότι αδιαφορούσα πλήρως για την υπόθεση «Θεός». Πίστευα γενικά και αόριστα ότι πίσω από ό,τι βλέπουμε υπάρχει κάποια δύναμη, αλλά τίποτα περισσότερο. Διάβαζα πολλά και διάφορα, αλλά το Πάσχα δεν μου έλεγε κάτι το ιδιαίτερο. Ως νέος έκανα τη ζωή μου, μέχρι που κάποια στιγμή ήρθαν απανωτά οι απογοητεύσεις όλες μαζί.

Πέρασα από μια μακριά φάση θλίψης οπότε αποφάσισα ότι η ζωή δεν είχε πια κανένα νόημα για μένα, και προτού κάνω το απονενοημένο, χωρίς κανείς να μου πει τίποτα, ως τελευταία καταφυγή, είπα να ψάξω εξονυχιστικά την υπόθεση του άδειου τάφου και της σωματικής ανάστασης του Ιησού από τους νεκρούς, και κατ’ επέκταση της Βίβλου, συνολικά. Δεν επρόκειτο να δεχτώ ή να πιστέψω οτιδήποτε έτσι απλά για να παρηγορηθώ. Μην ξεχνάτε ότι ως επιστήμονας έχω μάθει να δέχομαι μόνο ό,τι είναι επαρκώς τεκμηριωμένο. Αγόρασα δεκάδες βιβλία υποστηρικτών και αρνητών πάνω σε όλο τα φάσμα των ζητημάτων που άπτονται της Βίβλου, τα έβαλα κάτω μαζί με τη Βίβλο και άρχισε το ταξίδι της αναζήτησης.

Κοντολογίς, σας δίνω τα συμπεράσματά μου: Είναι απολύτως τεκμηριωμένο ότι ο Ιησούς έζησε, έκανε θαύματα και σταυρώθηκε. Υπάρχουν ένα σωρό τέτοιες μαρτυρίες σε μη χριστιανικά κείμενα ρωμαίων και εβραίων ιστορικών αλλά και των Φαρισαίων, που ήταν εχθροί του. Τα κείμενα αυτά είναι που τεκμηριώνουν και το χαμό που συνέβη με τους χριστιανούς στους πρώτους μ.Χ αιώνες.

Είναι επίσης βέβαιο ότι ο Ιησούς πέθανε πάνω στο σταυρό. Οι ρωμαίοι στρατιώτες που τον έλεγξαν ήταν έμπειροι, οι φαρισαίοι που τον σταύρωσαν και έλεγχαν τη διαδικασία δεν είχαν διάθεση να διακινδυνεύσουν τη θρησκευτική εξουσία τους με μια ακόμα απάτη, και όσον αφορά το ορώδες αίμα που βγήκε όταν τον λόγχισαν υπάρχουν ιατρικές μελέτες που εξηγούν ότι σημαίνει θάνατος ανεπιστρεπτί. Είναι επίσης βέβαιο ότι ο φρουρούμενος από ρωμαίους στρατιώτες τάφος του ήταν άδειος την τρίτη ημέρα. Κανείς δεν το αμφισβήτησε αυτό.

Κατόπιν έχουμε αφηγήσεις (20.000 ! χειρόγραφα που η αρχαιολογία χρονολογεί ότι γράφτηκαν στις δεκαετίες μετά από το θάνατό του και αναπαράχθηκαν έως τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες) μέσα στην Καινή Διαθήκη ότι ο Ιησούς εμφανίστηκε με σάρκα και οστά επανειλημμένα σε πολλούς και διάφορους ανθρώπους που τον γνώριζαν, και μάλιστα σε ομάδες ανθρώπων που έφταναν και τις εκατοντάδες. Τους μίλησε, τον άγγιξαν, έφαγε μπροστά τους. Στη συνέχεια βλέπουμε στα επόμενα χρόνια μετά από αυτές τις αφηγήσεις οι ίδιοι εκατοντάδες άνθρωποι που τον είδαν αναστημένο να πεθαίνουν μαρτυρικά επιμένοντας ότι έζησαν ένα γεγονός που δεν μπορούσαν να το αρνηθούν και που τους έδινε αφάνταστη δύναμη ψυχής απέναντι στο βασανισμό τους.

Άρα αποκλείεται οι εμφανίσεις του Ιησού να ήταν οπτασία αλλά ούτε και αντικείμενο παράκρουσης, αφού έγιναν σε πολλούς και διάφορους τόπους, χρόνους και ανθρώπους. Επίσης αποκλείεται το επιχείρημα ότι οι χριστιανοί μάρτυρες ήταν απλά ιδεολόγοι. Μπορεί να δώσεις τη ζωή σου υποστηρίζοντας μια ιδεολογία, αλλά δεν δέχεσαι να βασανιστείς μέχρι το θάνατό σου υποστηρίζοντας κάτι που ξέρεις ότι είναι ψέμα! Ιδίως αν είσαι ένας θρησκευόμενος εβραίος και πιστεύεις ότι ο Θεός σου τιμωρεί τον ψεύτη!

Η μόνη εναλλακτική που μένει να δεχθούμε είναι ότι ο Ιησούς πράγματι αναστήθηκε σωματικά από τους νεκρούς. Και μάλιστα ο Ιησούς εκπλήρωσε με ανατριχιαστική ακρίβεια και λεπτομέρεια 332 προφητείες που τον αφορούσαν, που δεν θα μπορούσε ο ίδιος να επηρεάσει την εκπλήρωσή τους, και είχαν –τεκμηριωμένα- γραφτεί εκατοντάδες χρόνια πριν! Δηλαδή ο Ιησούς είναι ο μόνος που –τεκμηριωμένα- νίκησε το θάνατο και άρα είναι ό,τι ισχυρίστηκε, δηλαδή ο Θεός, και επίσης είναι ο μόνος αξιόπιστος να μας εξηγήσει τα πράγματα της ζωής και του θανάτου.

Τι διαφορά κάνει όλο αυτό για τη δική μας ζωή; Τεράστια! Εγώ από όλα αυτά, αλλά και από τη συνολική –επιστημονικά- αξιοπιστία της Βίβλου, καταλαβαίνω τα εξής: φτιάχτηκα από αγάπη από έναν προσωπικό Θεό που -επειδή επέλεξα να Τον ευχαριστήσω ειλικρινά για αυτό το έργο Του της σταυρικής θυσίας και να του ζητήσω συγνώμη για τη μέχρι τότε αδιαφορία μου απέναντί Του- δεν κρατάει τίποτε εναντίον μου και ούτε και πρόκειται να κρατήσει στο μέλλον, παρά τα συνεχή λάθη μου.

Με αγαπάει σταθερά και χωρίς όρους, με δέχεται, με ενδυναμώνει, με διδάσκει, με προστατεύει, μου χορηγεί καθημερινά ό,τι χρειάζομαι πραγματικά, και όταν φύγω από αυτή τη ζωή θα είμαι μαζί Του με νέο αναστημένο άφθαρτο σώμα όπως αυτό του Ιησού, και μαζί με όλους όσους Τον αγαπούν, για να κάνουμε σπουδαία πράγματα στην αιωνιότητα. Δεν είμαι προϊόν τύχης, διότι δεν υπάρχει τύχη. Γαληνεύω με τη σκέψη ότι Εκείνος τα έχει όλα στα δικά Του χέρια. Είμαι ελεύθερος από τον πόνο του παρελθόντος μου, τις πιέσεις του σήμερα και την απαισιοδοξία για το αύριο».