Πλευρές της σύγχρονης εκκλησιαστικής και πνευματικής κατάστασης των χριστιανών

Ένα καυστικό ποίημα του Μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ που ακτινογραφεί πλευρές της σύγχρονης εκκλησιαστικής και πνευματικής κατάστασης ημών των χριστιανών, κληρικών και λαϊκών.
   Άραγε εντοπίζουμε τον εαυτό μας στα σημαίνοντα του ποιήματος;

Ἀστακομακαροναδονηστεύουμε,

Χριστέ μου,

ἀραχτοξαπλοπροσευχόμαστε.

ἐργοτεχνοθαυμάζουμε τὸ κάλλος

τῆς εἰκόνος Σου,

τουριστομοναστηροπροσκυνοῦμε,

ἀνοιχτοσφιξοχέρικα πενταροδεκαροελεοῦμε,

τσιγαροφραπεδοθεολογοῦμε,

πονηροματοκλεινοηθικολογοῦμε,

μεταξορασοασκητεύουμε,

σοουμπιζιερατεύουμε,

σατραποπασαδαρχιερατεύουμε,

ἱεροεξεταστικοκηρύττουμε,

κινητοτηλεφωνοδιαποιμαίνουμε,

ἐν διαδικτύῳ θαλαττεύομε,

ἐν τηλοψίᾳ ἄρρητα κάλλη

μυδριοφθάλμως ἐξετάζοντες

τὸν νοῦν μας νεονηπτικώτατα τηροῦμε!

Ὅλα, ὅλα τὰ κάνουμε d’ accord,

μεταπατερικῶς, κατὰ πὼς πρέπει!

Γιατί καθυστερεῖς, λοιπόν,

τὸν ἀποκείμενον τῆς δόξης στέφανον,

τὸν ἀμαράντινον,

σ’ ἐμᾶς τοὺς στενοδίτας Σου

ἀγωνιστὰς νὰ ἀποδώσῃς;;;

Pourquoi???